காந்தி, நேரு, பாரதியார் எல்லாம் அயோக்கியர்கள் தானா?

இணையத்தில் அவ்வப்போது சமபந்தம் இல்லாமல் எதையாவது தேடிப் படிப்பது என் வழக்கம். இந்த முறை பாரதியார் என்று போட்டு, தேடிக்கொண்டிருந்தேன். ஏராளமான வசைகள் வந்து விழுந்தன. அவற்றைப் பார்த்து நொந்து போய், வேறு யாரைப் பற்றியாவது படிப்போம் என்று காந்தியைத் தேடினால், நிலைமை இன்னும் மோசமாகி விட்டது. ’ஏன் இப்படி..’ என்று யோசித்துக்கொண்டே, வேண்டாத ஆர்வத்துடன் வரிசையாக நமது தேசத்தலைவர்கள் நேருவில் ஆரம்பித்து பெரியார் வரை தேடினால், புகழ்ச்சிக்கு இணையாக வசை மழை!

பொதுவாக இந்த மாதிரியான கட்டுரைகள் எழுத கொள்கை சார்ந்த நியாயங்கள் சொல்லப்படுகின்றன. ஆனால் என்னுடைய கவனம் எல்லாம் பின்னூட்டங்களின் மீதே சென்றது. இதில் இன்னும் ஆச்சரியப்படத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால், சிலர் ஏறக்குறைய எல்லா வசைப் பதிவுகளுக்கும் என்று ஆமாம்..சாமி போட்டிருந்தது தான். பொதுவாக பாரதியை திட்டுவோர், பெரியாரை திட்டுவதில்லை. பெரியாரைத் திட்டுவோர் காந்தியைத் திட்டுவதில்லை என திட்டுவதிலும் ஒரு கொள்கை இருக்கும். ஆனால் வெறும் வம்பளப்பாக, திண்ணைப் பேச்சாக இந்த வசைகள், தமிழ் இணைய உலகில் கொட்டிக்கிடக்கின்றன.

வருங்காலத்தில் இணையமே முக்கிய ஊடகமாக, தகவல் களஞ்சியமாக ஆகும்போது, நாம் நம் சந்ததிகளுக்கு இந்த வசைகளைத் தான் தரப்போகின்றோமா என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தேன். பொதுவாகவே அதிக ஹிட்ஸ் வாங்க, ஏதேனும் ஒரு தலைவரை திட்டினால் போதும் என்பதே இங்குள்ள நிலைமை. 

ஹிட்ஸ் விஷயத்தில் தவறு பதிவர் பக்கம் என்று குறுகிய நோக்கில் நான் எப்போதும் நினைப்பதில்லை. ஹிட்ஸ் என்பது மக்கள் எந்த விஷயத்தின் மேல் ஆர்வமாக உள்ளார்கள் என்று அறிய உதவும் அற்புதமான விஷயம். எனவே தேசத்தலைவர்களை திட்டும் பதிவுகள், அதிக ஹிட்ஸ் வாங்குகிறதென்றால், நம் மக்கள் அதன்மீது விருப்பமாக இருக்கிறார்கள் என்றே அர்த்தம் ஆகின்றது. அப்படி அந்த மக்களுக்கு, இணைய வாசகர்களுக்கு நம் தேசத்திற்காக பாடுபட்ட தலைவர்கள் மேல் என்ன கடுப்பு என்று ஆச்சரியமாக உள்ளது.

இதைப் பற்றி யோசிக்கையில் என்னுடன் கோவையில் வேலை பார்த்த பெண்ணின் ஞாபகம் வந்தது. வள்ளி என்று பெயர் வைத்துக்கொள்வோம். (அய்யா, இது புனை பெயருங்!). ஒருமுறை எதற்கோ காந்தி பற்றி பேச்சு வந்தபோது, அவர் திடீரென ‘ஐ ஹேட் காந்தி’ என்றார். எனக்கு இது மாதிரியான காந்தி பற்றிய எதிர்ப்பு சொற்கள் பழக்கமானவை என்பதால், நிதானமாக ‘ஏன்மா அப்படி?’ என்றேன். அதற்கு அவர் சொன்ன பதில் தான் அட்டகாசமாய் இருந்தது. ‘ஐ டோண்ட் நோ..பட் சம்திங் இஸ் ராங் வித் தட் பெர்சன்..ஐ டோண்ட் லைக் ஹிம்’ என்று ஆவேசமாக மீண்டும் சொன்னார். 

ஒருவரை வெறுக்க ஏதேனும் காரணம் இருக்க வேண்டும் என்பதே பொதுவான விதி. ஆனால் எவ்விதக் காரணமும் இல்லாமல் நம் தேசத் தலைவர்கள் மீது ஏன் இப்படி வெறுப்பு என்று யோசித்தவாறே, ‘எப்போதெல்லாம் உனக்கு காந்தி பற்றி வெறுப்பு/கோபம் வருகிறது?’ என்றேன். அந்தப் பெண்ணும் அசராமல் ‘ எப்போதெல்லாம் காந்தி பற்றி கேள்விப்படுகிறேனோ, அப்போதெல்லாம் ’ என்று சொன்னார்.

‘அப்படி என்னம்மா கேள்விப்படுகிறாய்?” என்று கேட்டால் ‘அவரு நல்லவரு..வல்லவரு..போராடுனாரு-ன்னு அதே பாட்டு. சின்ன வயசுல இருந்து கேட்டுச் சலிச்ச அதே பல்லவி. காந்தி என்னெல்லாம் அயோக்கியத் தனம் பண்ணியிருக்காரு தெரியுமா?’ என்றார்.

‘தெரியாதே..சொல்லும்மா’ என்றேன்.

‘பகத்சிங் தூக்கில் தொங்க நாள் குறிச்சதே காந்தி தான். அவரை விடுதலை செய்ய சின்ன துறும்பைக்கூட அவர் தூக்கிப்போடலை’ என்றார்.

இதுவும் நமக்கு பழக்கம் என்பதால் ‘இல்லையம்மா..அவர் கடிதம் எல்லாம் எழுதி மன்றாடிக் கேட்டுக்கொண்டார்..ஆனாலும் பிரிட்டிஷார் அதைக் கேட்கவில்லை’ என்றேன். அதை அந்தப் பெண் நம்பவேயில்லை. ‘இல்லை சார், காந்தி பற்றி உங்களுக்கு சரியாத் தெரியலை’ என்று தீர்ப்பு சொல்லி விவாதத்தை முடித்துக் கொண்டார். (அந்தக் கடிதம் இப்போது இங்கே கிடைக்கிறது)

இப்போது இந்த பெரும்பாலான படித்த சமூகத்தினர் நம் தேசத்தலைவர்கள் மீது, இத்தகைய அருவறுப்பையே கொண்டிருக்கிறார்கள். அதன் வெளிப்படையான ஆதாரமே, இணையத்தில் கட்டுரைகளிலும், பின்னூட்டத்திலும் குவியும் வசைகள். அந்தப் பெண்ணும் இப்போது எங்காவது ஆவேசமாக பின்னூட்டம் போட்டுக்கொண்டிருக்கலாம். இந்த மனநிலைக்கான காரணம் என்ன என்று பல நாட்கள் யோசித்திருக்கிறேன். அப்படி என்ன தவறு, நம் தலைவர்கள் செய்து விட்டார்கள் என்று குழம்பி இருக்கின்றேன்.

காந்தி போன்றோர் தீவிரமாக தேசவிடுதலைக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்த நேரத்தில் நாம் (அதாவது நம் தாத்தா/பாட்டனார்) என்ன செய்துகொண்டிருந்தோம் என்ற கேள்வியை முதலில் கேட்டுக்கொள்வது நம்மை சாந்தப்படுத்தும். எதுவுமெ செய்யாமல் இப்போது போலவே அப்போதும் ‘தானுண்டு..தன் வேலையுண்டு’ என்று தான் இருந்தோமா என்று விசாரித்து அறிந்து கொள்வது இன்னும் அமைதியைக் கொடுக்கும். அந்த அமைதியோடு, கீழ்க்கண்ட இரு விஷயங்கள் பற்றி, யோசிக்கலாம்...

முதலாவது காரணம்...பதின்ம வயது மனநிலை (டீன் ஏஜ் மெண்டாலிட்டி!)....

நமக்கு சிறுவயது முதலே பல விஷயங்கள் சொல்லிக்கொடுக்கப்படுகின்றன. சக்தி மிகுந்த கடவுள், அக்கறை மிகுந்த தன்னலமற்ற தலைவர்கள் என்று பல விஷயங்கள் நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் நமக்கு போதிக்கப்படுகின்றன. நாம் பதின்ம வயதில் நுழைந்த உடன், நாம் நமது முந்தைய தலைமுறையை விட புத்திசாலிகள் என்ற முடிவுக்கு வருகின்றோம். 

அந்த முன்முடிவுடன் அதுவரை போதிக்கப்பட்டவைகளை மூர்க்கமாக வெறுக்கத் தொடங்குகிறோம். ‘அவர்களுக்கு ஒன்றுமே தெரியவில்லை..நாம் படித்தவர்கள்..நமக்கு எல்லாம் தெரிகிறது’ என்ற முடிவுக்கு வருகின்றோம். பதின்ம வயதில் கடவுள்-மறுப்புக் கொள்கைக்குள் போகாமல், அதைத் தாண்டுபவர்கள் வெகு குறைவே.

நம் ஈகோவின் காரணமாக பதில் அளிக்க முடியாக் கேள்விகளை பெரியோரிடம் கேட்கின்றோம். ஏன் பதில் அளிக்க முடியாக் கேள்விகள் என்றால், அவற்றை வார்த்தையால் விளங்க வைக்க முடியாது என்பதால் தான். அந்தப் பருவத்தில் எதெல்லாம் போற்றப்ப்டுகின்றனவோ, அதையெல்லாம் எதிர்ப்பதே அறிவுஜீவித்தனம் என்ற ‘தெளிவுக்கு’ வருகின்றோம். பலரும் பதின்ம வயது தாண்டியதும், மெதுவாக உண்மையை உணர்கின்றனர். தங்கள் அபத்தமான ஆட்டத்தை நினைத்து வெட்க்கப்படுகிறார்கள். எனவே தன் பிள்ளைகளிடம் அதே நல்ல விஷயங்களை போதிக்கிறார்கள். அந்தப் பிள்ளைகளும் ஒருநாள் ‘போப்பா..உனக்கு ஒன்னுமே தெரியலை’ என்று சொல்லும் என்றும் நினைவில் கொள்கிறார்கள்.

அப்படி பதின்ம வயது மனநிலையை தாண்டும் பாக்கியம் எல்லோருக்கும் கிடைத்து விடுவதில்லை. அறிந்தும், அறியாமலும் நமக்குள் அந்த மனநிலை இருந்துகொண்டே இருக்கின்றது. அதன் வெளிப்பாடே இத்தகைய ஏளன வசைச் சொற்களாக இங்கே கொட்டப்படுகின்றது.

இரண்டாவது முக்கியக் காரணம்...

வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்பவனை வானுறையும் தெய்வத்துல் வைக்கும் நம் பண்பாட்டை விட்டு, நாம் விலகிச் செல்லும் துர்ப்பாக்கிய நிலை.

பொதுவாகவே சிறு உதவி செய்தோரைக் கூட ‘தெய்வம் மாதிரி வந்து உதவி செஞ்சாருய்யா’ என்று சொல்வது நம் மரபு. ’ஒவ்வொரு உயிரிலும் உறைகிறான் இறைவன் ‘ எனும் இந்து மத தத்துவத்தின் எளிமையான வெளிப்பாடு அது. இந்த நாகரீக உலகில், மீடியாக்களின் வெளிச்சத்தில் பல சுவாமிகளின் முகத்திரை கிழிக்கப்படுகின்றது. மீடியாக்களுக்கு ஒருவர் நல்ல துறவியாக இருப்பது செய்தியே அல்ல, ஒருவன் போலிச்சாமியாராக இருப்பதே சர்க்குலேசன் கூட்டும் செய்தி. மீடியா எப்போதும் நல்ல விஷயங்களை முன் நிறுத்துவதில்லை. (அவ்வாறு போலிச்சாமியார்கள் முகத்திரை கிழிக்கப்படுவதும் வரவேற்கத் தக்கதே..இங்கே அதன் மறைமுக விளைவுகள் மட்டுமே பேசப்படுகின்றன)

இந்து மதத்தின் ஆணிவேரை அழிக்கும் சக்திகளாக இந்த போலிச்சாமியார்கள் உருவெடுத்து வருகிறார்கள். தன்னிலும், பிற உயிரிலும் இறையைக் காணும் இந்து மதக் கோட்பாடு, மிக மோசமாக அடிவாங்கும் நேரம் இது. தவிர்க்க இயலா பேரவலமாக இது நடந்துகொண்டே உள்ளது. இந்துக்களே இதை நடத்தியும் வருகிறார்கள்.

மேலும் நமது தற்போதைய அரசியல்வாதிகளும் போலிச்சாமியார்களுக்கு இணையாக நம் நம்பிக்கையை சிதைத்து வருகிறார்கள்.

எனவே யாரெல்லாம் ஓர் அளவிற்கு மேல் போற்றப்படுகிறார்களோ, அவர்களை எல்லாம் சந்தேகப்பட வேண்டும் என்ற துரதிர்ஷ்டமான மனநிலைக்கு பெருவாரியான மக்கள், குறிப்பாக படித்த தலைமுறையினர் வந்திருக்கும் நேரம் இது. 

எனவே இந்தத் தாக்கம், நம் தலைவர்கள் மீதும் விழுகின்றது. எப்போதெல்லாம் ஒரு தலைவரைப் பற்றிய புகழுரையைக் கேட்கிறோமோ, அப்போதெல்லாம் நாம் எரிச்சலுக்கு ஆளாகின்றோம். இப்படி ஒரு மனநிலை ஒரு சமுகத்திற்கு நல்லதல்ல. ஆனாலும் நாம் அந்த நிலையிலேயே இருக்கின்றோம். 

அப்படியென்றால், நம் தலைவர்கள் எல்லோரும் நல்லவர்கள் மட்டும் தானா, அவர்களிடம் குறைகள் ஏதும் இல்லையா என்று கேட்டால், அது இருக்கவே செய்கிறது. நம்மிடம் இருப்பது போல். அவர்கள் காலத்தில் வாழ்ந்த நம் முன்னோர்களிடம் இருந்தது போல், அவர்களிடமும் இருக்கவே செய்கிறது. ஆனால் அது நாம் அவர்களை இந்த அளவிற்கு வெறுத்து ஒதுக்கும் அளவிற்கா இருக்கிறது என்றால் நிச்சயமாக இல்லை எனலாம். 

எப்படி கடுமையான ஜாதீயக் காழ்ப்புணர்ச்சியுடன் வாழ்ந்த நம் முன்னோர்களை முற்றிலும் ஒதுக்கி விடாமல், ‘அன்போடு’ அவர்களின் நல்ல பக்கங்களை மட்டும் பார்த்து பெருமிதம் கொள்கிறோமே, அதையே நம் தலைவர்கள் விஷயத்திலும் நாம் ஏன் செய்வதில்லை. ஒருவரை வெறுப்பதா, விரும்புவதா என்று எதை வைத்து முடிவு செய்வது என்றால், அய்யன் வள்ளுவன் தான் உங்களுக்கு வழி காட்ட வேண்டும் :

குணம்நாடிக் குற்றமும் நாடி அவற்றுள்

மிகைநாடி மிக்க கொளல் - (504)