தவளைக்கும் பொம்பளைக்கும் ரெண்டு இடமா?

தாயி விருமாயி

மனசு மருகுதம்மா

உழுத புழுதியிலும்

உன் முகமே தெரியுதம்மா

தங்கம்போல் நான் வளர்த்த

தங்கச்சி பிரியக்கண்டு

கத்தாழங் காட்டுக்குள்ளே

காளைகளும் கதறுதம்மா....

நல்ல இலக்கியம் என்பது நம் சிந்தனையைக் கிளறி நம் அனுபவத்துடன் உரையாடும் தன்மை கொண்டது. அந்த வகையில் வைரமுத்து கிழக்குச்சீமையில் எழுதிய ‘தவளைக்கும் பொம்பளைக்கும் ரெண்டு இடந்தானே’ என்ற வரியைக் கேட்டதும் அதைப் பற்றிய சிந்தனை படர்ந்தது.

தவளையால் எப்போதும் நீரிலும் நிலத்திலும் வாழ முடியும். பெண்களின் நிலையும் அப்படித்தானா? 

எனக்குத் திருமணமான நாளில் என் மனைவியின் வீட்டிற்கு மறுவீடு சென்று விட்டு, என் வீட்டிற்கு கிளம்பினோம்.  என் மனைவி , மாமியார், மச்சினன் அனைவரும் அழுதார்கள். அதற்கு அடுத்த நாளே திரும்ப விருந்துக்கு அங்கே வருவதாக பிளான். ‘எப்படியும் 24 மணி நேரத்தில் திரும்ப இங்கே வந்திடப்போறோம்.அப்புறம் ஏன் இப்படி அழுவுறாங்க? பொண்ணை நினைச்சு அழறாங்களா இல்லே பாவம்னு என்னை நினைச்சு அழறாங்களா’ன்னு அப்போது எனக்கு ஒரே குழப்பம். 

அந்த தருணம் தான் ஒரு பெண் முழுக்கக் தன் பிறந்த வீட்டை விட்டு, புகுந்த வீட்டிற்கு பெட்டி, பாத்திரங்களுடன் கிளம்பும் நேரம்.அதன் பிறகு பிறந்த வீடு என்பது பழைய மாதிரி இல்லை என்பதை கொஞ்ச நாளில் உணர்ந்தேன். 

கொஞ்சம் ரஃப் & டஃப் மாப்பிள்ளையாக நான் இமேஜை மெயிண்டய்ன் பண்ணியதால், என் மனைவியை ஏதேனும் சொல்லக்கூடப் பயந்தார்கள். அந்த வீட்டிற்கும் மனைவிக்குமான பந்தம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அந்நியமானது.

இடையில் நான் விசா எடுத்து இங்கே அழைத்துக்கொள்ளும்வரை அம்மா வீட்டிலேயே அவர் தங்க வேண்டிய நிலை.

வேலை செய்யாமல் தூங்கினால் திட்டும் அம்மா, இப்போது திட்டுவதில்லை. தானே எல்லா வேலைகளையும் முடித்துவிட்டு, சாப்பிட அழைக்கிறார். எதற்கெடுத்தாலும் தன்னுடன் போட்டி போடும் தம்பி, இப்போதெல்லாம் எதுவாக இருந்தாலும் அக்காவின் மனம் கோணாமல் நடந்துகொள்கிறான். அப்பாவோ மிகவும் ஜாக்ரதையாக தன்னுடைய பேச்சு, நடவடிக்கை எதுவும் மகளின் புகுந்த வீட்டில் பிரச்சினை ஏற்படுத்தக்கூடாது என்று யோசித்துச் செய்கிறார்/பேசுகிறார்.

இதுவல்ல தன் வீடு.திட்டாத அம்மாவும் சண்டை போடாத தம்பியும் நடமாடும் வீடு தன் வீடல்ல என்று புரிந்தது. வீட்டில் உள்ளோர் இப்படி என்றால் அக்கம்பக்கத்தார், சொந்தபந்தங்கள் பற்றிச் சொல்ல வேண்டாம். ‘அவளுக்கென்ன குவைத்காரி’ என்பதில் தொடங்கி ‘இன்னுமா தாயி கிளம்பலை..ஏதாவது பிரச்சினையா’ என்பது வரை பலதரப்பட்ட பேச்சுகள்.  தான் பல்லாங்குழியும் நொண்டியும் விளையாடிய தெருவுக்கே, தான் அந்நியமாகி விட்டது தெரிந்தது. ஓடியாடி விளையாண்ட வீடும், தெருவும் இனி தனக்குச் சொந்தமல்ல என்றானது.

இங்கு எல்லாமும் மாறிவிட்டது. இனி யாரும் தன்னை பழைய பெண்ணாக நடத்தப்போவதில்லை என்று புரிந்தது. என் மனைவி என்னிடம் ’சீக்கிரம் விசா எடுங்க, சீக்கிரம் அழைத்துக்கொள்ளுங்கள்’ என்று நச்சரித்து இங்கு வந்து சேர்ந்தார்.

வா என்று அழைக்க உறவற்ற நிலையில் சில வருடங்களுக்கு முன் என் சொந்தமண்ணில் இருந்து என் பிரிவு நிகழ்ந்தது. அதனாலேயே என்னால் என் மனைவியின் நிலையைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

’இது தான் பெண்ணின் வாழ்க்கை முறை, இது ஒருநாள் நடந்தே தீரும் ‘என்று ஏற்கனவே தெரிந்திருந்ததால், என் மனைவி சீக்கிரமே அந்தக் கவலையில் இருந்து மீண்டார்.

போரினாலும், பொருளாதாரக் காரணங்களாலும் தன் சொந்த மண்ணை விட்டு வெளியேறும் மக்களின் துயரங்கள் நம் இலக்கியங்களில் தொடர்ந்து சொல்லப்பட்டு வருகின்றன. ஆனால் அதே நிகழ்வு நம் வீட்டுப் பெண்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் காலங்காலமாய் நடந்துகொண்டே இருக்கிறது. அதைப் பற்றிய பிரக்ஞை ஏதுமின்றியே நாம் அவர்களுடன் வாழ்கிறோம்.


அவர்கள் அந்த இழப்பை சகித்துக்கொண்டே, தன் புகுந்த வீட்டில் புதிய வாழ்வை துவக்குகிறார்கள். அவ்வாறு புதிய இடத்தில் புதிய வாழ்வைத் துவங்கும் எல்லோருக்கும் நல்ல வாழ்க்கை அமைந்துவிடுவதில்லை. சரியான கணவன் அமையாத நிலையில் பிறந்த வீட்டு உரிமையும் போய், புகுந்த வீட்டிலும் நிலைகொள்ள முடியாமல் தவிப்போர் ஏராளம். ஓரிடத்தில் இருந்து மற்றோர் இடத்திற்கு வேரோடு பிடிங்கி நடப்படும் வேதனையை எதனால் ஈடுகட்ட முடியும் என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்...

தவளைக்குக்கூட நினைத்தால் நீரிலும் நிலத்திலும் வாழும் உரிமை உண்டு. நம் பெண்களுக்கு அந்த உரிமையும் இல்லை என்பதே நிதர்சனம். 

அண்ணே போய் வரவா
அழுதே போய் வரவா
மண்ணே போய் வரவா
மாமரமே போய் வரவா


அணில்வால் மீசை கொண்ட
அண்ணன் உன்னை விட்டு
புலிவால் மீசை கொண்ட 
புருசனோடு போய் வரவா?


சட்டப்படி ஆம்பிளைக்கு
ஒத்த இடந்தானே!
தவளைக்கும் பொம்பளைக்கும்
ரெட்டை இடந்தானே!