யோக்கியப் பதிவர்களை நசுக்கும் அயோக்கியப் பதிவர்கள்...

பதிவுலகில் அவ்வப்போது எழும் ஒப்பாரி, மீண்டும் இப்போது எழத் தொடங்கியுள்ளது. அநேகமாக இதை ஆரம்பித்து வைத்தவர் நிரூபனாக இருக்கலாம்.அங்கே பேசியவற்றின் தொடர்ச்சியாக எழுந்த சிந்தனைகளின் தொகுப்பாக இதை எழுதுகின்றேன்..

கமர்சியல் பதிவர்களால் நல்ல காத்திரமான இலக்கியப் பதிவுகள், நல்ல பதிவுகள் பல வாசகர்களைச் சென்றடையாமல் போவதாகவும் இதற்கு என்ன செய்யலாம் என்றும் தீவிரமாக ஆலோசனைகள் நடந்து வருகின்றன. வழக்கம்போல் நம் மக்கள் விஷயத்தின் அடிநாதத்தை தவற விடுவதாகவே எனக்குத் தோன்றுகின்றது. 

மொக்கை போடும் கூர்மையான புத்திசாலிகள், நடிகைகளின் கில்பான்சி படம் போடும் நல்லவர்கள், அயராது காப்பி பேஸ்ட் பதிவு போடும் உழைப்பாளிகள், உருப்படியாக எதையும் எழுதாமல் வெறுமனே பின்னூட்டம்/ ஓட்டு போட்டே பிரபலம் ஆவோர் போன்ற புண்ணிய ஆத்மாக்களே நம் மக்களால் கமர்சியல் பதிவர்கள் என்று சுட்டியும் அயோக்கியப் பதிவர் என்று திட்டியும் காட்டப்படுகின்றனர். 

நல்ல கதை/கவிதையை படைப்போரும், இங்கே வந்து கதை / கவிதை எழுதப் பழகிக்கொண்டிருப்போரும் உண்மையிலேயே சமூகத்திற்குப் பயனளிக்கும் விவாதங்களைக் கிளப்பும் பதிவுகளை எழுதுவோரும், சினிமா/அரசியல்/நகைச்சுவை/காத்திரமான படைப்புகள் என எதுவுமே எழுதத் தெரியாதவர்களும் யோக்கியப் பதிவர்கள் என்று பெருமையுடன் அழைக்கப்படுகின்றனர்.

இந்த சூழ்நிலையில் பதிவுலகில் எழுப்பப்படும் குற்றச்சாட்டு, நல்ல பதிவுகள் மக்களைச் சென்றடைய விடாமல் கமர்சியல் பதிவர்கள் கெடுக்கின்றார்கள் என்பதே. பதிவுலகம் என்பது நமது நிஜ உலகின் பிரதிபலிப்பு என்ற எண்ணம் எனக்கு எப்போதும் உண்டு. எனவே நாம் முதலில் நிஜவுலகில் நல்ல படைப்புகளின் நிலை என்ன என்று பார்க்கலாம்.

2009ஆம் ஆண்டு திடீரென எழுத்தாளர்களுக்கு தரப்படும் ராயல்டி குறித்து சலசலப்பு எழுந்தது. அப்போது ஜெயமோகன் ‘ஒரு வருடத்திற்கு எனது புத்தகம் ஆயிரம் விற்றாலே பெரிய விஷயம் என்றார். சும்மாவே புலம்பும் சாருநிவேதிதா ‘எல்லாரும் ஓசியில் என் தளத்தைப் படிக்கிறாங்களேயொழிய யாரும் என் புத்தகங்களை வாங்குவதில்லை’ என்று அழுதார். மற்றொரு முக்கிய படைப்பாளியான எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் ‘ஆம்..எனக்கும் அப்படியே’ என்று கொஞ்சம் கெத்தாக ஒப்புக்கொண்டார்.

‘தமிழகம் ஏன் இவ்வளவு மோசமான நிலையில் உள்ளது? நல்ல இலக்கியங்கள் மக்களைச் சேர இனி நாம் என்ன செய்ய வேண்டும்’ என தீவிரமான விவாதம் மொத்தமே 100 பிரதிகள்கூட விற்காத இலக்கிய சிற்றிதழ்களில் நடந்தது. அதன்பிறகு என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல் அது அடங்கியது.

அதே நேரத்தில் குமுதமும் விகடனும் தமிழ்நாட்டிலேயே நாங்கள் தான் நம்பர்.1 பத்திரிக்கை..எங்கள் புத்தகம் ஒவ்வொரு வாரமும் 5 லட்சம் பிரதிகள் விற்கின்றன என்று உரக்க சொல்லிக்கொண்டிருந்தன. மசாலாப் பொடி, சோப்பு டப்பா கொடுத்து குங்குமமும் கொஞ்சநாள் அதைச் சொன்னது.

விஷ்ணுபுரம், ஜீரோடிகிரி, உபபாண்டவம் என தீவிர இலக்கியப் படைப்புகள் ஆயிரம் பிரதியைத் தாண்ட முடியாத நேரத்தில், கமர்சியல் பத்திரிக்கைகள் லட்சங்களில் பேசிக்கொண்டிருந்தன. 

நம் பதிவர்கள் அளவிற்கு ஜெயமோகன், சாரு வகையறாவிற்கு ஞானம் இல்லாததால் விகடன்/குமுதத்தை தடை செய்ய வேண்டும் என்ற கோரிக்கை எழவில்லை. அந்த அளவிற்கு ஆண்டவன் நம்மைக் காப்பாற்றினான்.

ஏன் இப்படி நிகழ்கிறது என்று கொஞ்சம் யோசிப்போருக்கும் உண்மை புரியும். முதலில் பெருவாரியான மக்கள் படிப்பது பொழுதுபோக்கிற்காகவே. உக்கிரமான, சிந்தனையைத் தூண்டும் படைப்புகளை நாடி யாரும் படிப்பதில்லை.

ஏற்கனவே சொந்த வாழ்விலும், அலுவலத்திலும் அழுத்தம் தாளாமல் தன்னை ரிலாக்ஸ் பண்ணிக்கொள்ள வருவோரே இங்கு 80%க்கும் அதிகம். அவர்களது ஒரே நோக்கம் பொழுதுபோக்குவதும், கவலை மறந்து சிரிப்பதுமே. அந்த வகையில் இந்த கமர்சியல் பத்திரிக்கைகள் உளவியல்ரீதியாக இந்த சமூகத்திற்கு ஆற்றிக்கொண்டிருக்கும் பங்கு பாராட்டத்தக்கது. (சினிமாவும் அப்படியே!)

குமுதம் படிக்கும் லட்சக்கணக்கான மக்களில் பத்தாயிரம் பேரால் கூட விஷ்ணுபுரத்தை படிக்க(அதாவது வெறுமனே வாசிக்க)க்கூட முடியாது. அதை ஆயிரம் பேரால்கூட உள்வாங்கவும் முடியாது.

இன்னும் சரியாகச் சொல்வதென்றால், இலக்கியம் படிக்கவும் தேர்ந்த வாசிப்பு அனுபவமும், இந்த வாழ்வின் இயங்குமுறை பற்றிய சில அடிப்படைக் கண்ணோட்டமும்(அது தவறாகவோ, மாறிக்கொண்டோ இருக்கலாம்) தேவை.

அதாவது இலக்கியம் என்பது எப்போதும் எங்கும் வெகுஜன மக்களுக்கானது அல்ல. பாரதியின் காலம் முதல் இப்போது வரை ஒரு சிறு வாசகர் வட்டத்தாலேயே இலக்கியமானது கவனிக்கப்படுகிறது. பாரதியின் இறுதி ஊர்வலத்திற்கு வந்தோர் வெறும் 13 பேர்கள் தான் என்பதில் அடங்கியுள்ளது நம் புலம்பலுக்கான பதில்.

எப்போதும் நல்ல படைப்பு என்பது எழுதிய அக்கணமே நம்மை பெரும் திருப்தியில் ஆற்றிவிடும். அதன்பிறகு எழுதியவன் செய்வதெல்லாம் இதை எத்தனை பேர் சரியாக புரிந்துகொள்கிறார்கள் என்று வேடிக்கை பார்ப்பதே. எழுத்தாளனுக்கு ஆத்மதிருப்தி தர ஒரு பத்துப் பேர் (அதிகபட்சமாக) அதனை விளங்கிக் கொண்டாலே போதும்.

உலக இலக்கியம் பற்றியோ, நமது இலக்கியச் சூழல் பற்றியோ எவ்வித அடிப்படைப் புரிதலும் இன்றி, அய்யய்யோ..யாரும் வர மாட்டேங்கிறாங்களே..கமர்சியல் பதிவர்கள் என் பொழப்பை கெடுக்கிறாங்களே ‘ என்று கூவுவதை விடுங்கள். அதிக கூட்டம் வந்தால் ‘சம்திங் ராங்’ என்று சந்தேகப்படக் கற்றுக்கொள்ளுங்கள்.

பல வருட உழைப்பில் உருவான புத்தகமே வருடத்திற்கு ஆயிரம்கூட விற்பதில்லை..அதாவது ஒரு வருடத்திற்கு ஆயிரம் ஹிட்ஸ்கூட வாங்குவதில்லை என்பதை நினைவில் வையுங்கள். அதை ஒப்பிடும்போது, நமக்கு வருவது பெரும் கூட்டம் என்பது புரியும்.

கமர்சியல் பதிவர்கள் யாரும் எனக்குத் தெரிந்தவரை யாரையும் கையைப் பிடித்து இழுத்து வருவதில்லை..யாரையும் கத்தியைக் காட்டி மிரட்டியும் அழைத்து வருவதில்லை. அந்த வாசகர் வட்டம் தானாகவே உருவாகி வருவது. கமர்சியல் எழுதியும் ஹிட் ஆகாத பதிவர்களும் இங்கு உண்டு. நம் மக்கள் தங்களுக்கு எது தேவையோ, அதை அவர்களே தேர்ந்தெடுப்பார்கள்.

எந்தவொரு கமர்சியல் பதிவரும் யோக்கியப் பதிவருக்கு கூட்டம் வரக்கூடாது என்ற குறிக்கோளுடன் பதிவிடுவதில்லை. தனக்குத் தெரிந்ததை, பிடித்ததை பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள். ‘நீ ஏன் 

இதை எழுதுறே..நீ ஏன் அதை அப்படி எழுதக்கூடாது’ என்று மிரட்டுவது பாசிசம். உங்களுக்குப் பிடித்ததைத் தான் எழுத வேண்டும் என்றால், உங்கள் ப்ளாக்கிலேயே எழுதி விடலாமே..தனியாக ஒரு ப்லாக் எதற்கு?

’நல்ல கருத்துகள் (மட்டுமே) அதிக வாசகர்களைச் சேரவேண்டும். அதுவே சமூகத்திற்கு நல்லது ‘ என்ற உங்கள் நோக்கம் சரி தான், ஆனாலும் நடைமுறை யதார்த்தம் நிஜவுலகிலும் பதிவுலகிலும் அப்படி இல்லை என்பதை நினைவில் வைப்போம்.

நல்ல படைப்பு வாசகனிடம் தொடர்ந்த சிந்தனையைக் கோரும். அதற்கு இங்கு யாரும் தயாராக இல்லை, அதற்கு அவர்களிடம் நேரமும் இல்லை என்பதை நினைவில் வைத்தால் குழப்பம் இல்லை.

மேலும், எழுதுவது மட்டுமே நம் வேலையாக இருக்கட்டும். எதைப் படிப்பது என்பதை வாசகரே தீர்மானிக்கட்டும். ஏனென்றால் அவர்கள் நம்மை விடவும் புத்திசாலிகள்!

இந்தப் பதிவிற்குச் சம்பந்தப்படாத ஒரு தகவல்...

தமிழ்மண தர வரிசைப் பட்டியலில் இருந்து எனது வலைப்பூவை நீக்கும்படி தமிழ்மணத்திடம் கேட்டுக்கொண்டுள்ளேன். இனி என் வலைப்பூ அங்கே காணப்பட மாட்டாது. நன்றி.