தமிழ் சினிமா : கற்பனைக்கும் காப்பிக்கும் நடுவே....

சமீபகாலமாக தமிழ்சினிமாவின் மேல் அதிகளவு வைக்கப்படும் குற்றச்சாட்டு, காப்பியடித்தல். ஏதாவது ஆங்கிலப் படத்தையோ அல்லது உலகப்படத்தையோ சுட்டு தமிழ்சினிமா எடுக்கப்படுவதாக குற்றச்சாட்டு எழுப்பப்படுகிறது. இன்று இணைய வளர்ச்சியால் உலக சினிமா என்பது சாமானியருக்கும் எட்டும் விஷயமாக ஆகிவிட்டதாலேயே, மக்களால் குறிப்பாக நம் பதிவர்களால், எந்தப் படம் எங்கிருந்து சுடப்பட்டது என்று எளிதாக கண்டுபிடிக்கவும் முடிகிறது.

இருப்பினும் காப்பிக்கும் இன்ஸ்பிரேஷனுக்கும் ஒத்த சிந்தனைக்கும் இடையே உள்ள வித்தியாசம் புரியாமல் பலரும் விமர்சிக்கும் நிகழ்வும் இங்கே நடக்கிறது.

தமிழ்சினிமாவில் நிகழும் காப்பியடித்தலை இரண்டு வகைகளாகச் சொல்லலாம்.

முதலாவது, ஒரு படத்தை அப்பட்டாமாக (50%க்கு மேல்) காட்சிக்குக் காட்சி சுட்டு எடுப்பது. உதாரணமாக அமீரின் யோகியைச் சொல்லலாம். எவ்வித லஜ்ஜையும் இன்றி, அப்படியே ஜெராக்ஸ் எடுப்பதோடு நில்லாமல், இது தன் சிந்தனையில் உதித்த சரக்கு தான் என்று சாதிக்கும் வல்லமையும் இத்தகைய படைப்பாளிகளுக்கு உண்டு. அதுவே நம்மை கோபத்தின் உச்சிக்குக் கொண்டு செல்கிறது என்றால் மிகையில்லை. இது வன்மையாகக் கண்டிக்கப்பட வேண்டியது என்பதிலும் மாற்றுக்கருத்து இருக்க முடியாது.

அடுத்தவகை காப்பியானது, ஒரு திரைப்படத்தின் சில/ஒரு காட்சியை மட்டும் சுட்டு எடுப்பது.

மொத்தத்தில் பல திரைப்படங்களின் காட்சிகளை அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக சுட்டு, இணைப்பது. அந்த குறிப்பிட்ட காட்சி, என்னுடைய சிந்தனையில் உதித்தது தான் என்று இயக்குநர் சாதிக்காதவரை, இது சகித்துக்கொள்ளக்கூடிய விஷயமே.(நமது படைப்பாளிகள் காப்பிரைட் பிரச்சினை போன்ற காரணங்களால், மூல திரைப்படத்தை சொல்ல முடியாத சூழல் இருப்பதையும் நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டியுள்ளது. )

ஏனென்றால் ஒரு கதை அல்லது நாவல் உருவாக்கத்திற்கும் திரைக்கதைக்கும் மிகப்பெரிய வித்தியாசம் உள்ளது. ஒரு கேரக்டரின் சிந்தனை என்னவென்பதை நாவலில் சொல்லிவிட முடியும். ஆனால் திரைப்படத்தில் அவ்வாறு மைண்ட் வாய்ஸாக ஓரளவிற்கு மேல் சொல்ல முடியாது. அதற்காகவே சினிமா ஜாம்பவான்களின் படத்தை நம் படைப்பாளிகள் ரெபஃர் செய்கிறார்கள்.

சில சினிமா ஜாம்பவான்கள், திரைக்குறியீடுகள் மூலமாகவே அதைச் சொல்வதைப் பார்த்தால், நம் மக்களும் அதைப் பின்பற்றுவதில் தவறில்லை. எனவே ஒரு உணர்ச்சியை, சூழ்நிலையை நம் சூழலுக்கு ஏற்றாற்போல் காட்டுவதற்கு ஒரு பழைய/உலக திரைப்பட காட்சி உதவுமானால், அதை உபயோகிப்பது பெரிய தவறில்லை தான். உண்மையில் திரைக்கதை/இயக்கம் சொல்லித்தரும் எல்லா நிறுவனங்களிலும், இந்த ரெபஃரன்ஸ் செய்யும் விஷயத்தை கற்றுத் தருகிறார்கள்.

உதாரணமாக விருமாண்டியில் வரும் சிறைக்கலவரக் காட்சியானது ஸ்பார்டகஸ் திரைப்படத்தில் வரும் கலகக்காட்சியின் சாயலைக் கொண்டிருக்கும். கமலஹாசன் திறமையாக அந்தக் காட்சியை பயன்படுத்தியிருப்பார். இவ்வாறு ஓரிரு காட்சிகளை காப்பி செய்ததற்காக, நாம் ஒரு படத்தையே/இயக்குநரையே புறக்கணிப்பது சரியானதாக இருக்காது.

நம் மக்களை பெரிதும் குழப்பும் விஷயம், காப்பிக்கும் இன்ஸ்பிரேசனுக்கும் உள்ள நுண்ணிய வித்தியாசமே. இன்ஸ்பிரேசன் என்பது ஏதேனும் ஒரு கரு அல்லது காட்சி, படைப்பாளி மற்றொரு கதையை உருவாக்க உந்துதலாக இருப்பதே ஆகும்.

விருமாண்டி படத்தின் அடிநாதம், அகிராகுரேசேவாவின் ராஷமானை ஒட்டியிருக்கும். கஜினி படம், மெமென்டோவை தழுவியே இருக்கும். பேங்க் கொள்ளை எனும் கருவை வைத்து ஹாலிவுட்டில் எவ்வளவோ படங்கள் வந்துவிட்டன. இனியும் அவை வரவே செய்யும். அதற்காக 'அய்யோ..இது காப்பி..சுட்டுட்டான்' என்று ஹாலிவுட்டில் யாரும் கூக்குரல் எழுப்பி, படைப்பாளிகளை இம்சிப்பதில்லை. உண்மையில் அத்தகைய பொழுதுபோக்கு கருக்கள் எளிதில் காலாவதியாவதில்லை.

ஆனால் தமிழில் சமீபகாலமாக ஏதேனும் சிறிது ஒற்றுமை தென்பட்டால்கூட, 'அய்யோ திருடன்' என்று கத்தி ஊரைக்கூட்டும் போக்கு அதிகரித்துவருகிறது. இது நிச்சயம் தமிழ்சினிமாவிற்கு,குறிப்பாக வணிக சினிமாவிற்கு நல்லதே அல்ல. காப்பி-இன்ஸ்பிரேசன் என்பது பற்றியாவது நம் மக்களுக்கு கொஞ்சம் புரிதல் இருக்கிறது. ஆனால் 'ஒத்த சிந்தனை' பற்றி எவ்வித புரிதலும் இன்றி சிலர் பேசுவதைப் பார்க்கையில் பரிதாபமாக இருக்கிறது.

ஒரு படைப்பு எவ்வாறு உருவாகிறது, அப்போது படைப்பாளியின்சிந்தனை செயல்படும் முறை என்ன, தன் சிந்தனைச் சிக்குகளிலிருந்து அவன் கோர்த்தெடுப்பது என்ன என்ற புரிதல், பெரும்பாலான சாமானியர்களுக்கு இல்லையென்பதே உண்மை. இருக்க வேண்டும் என்ற அவசியமும் இல்லை. ஆனால் அவ்வாறான ஆசாமிகள், எல்லாம் தெரிந்தவர்போல் தீர்ப்பு எழுதும்போது தான் பிரச்சினை வருகிறது. முதலில் எல்லோரும் அறிந்துகொள்ளவேண்டிய விஷயம், ஒரு கரு ஒருவரின் மூளையில் மட்டுமே வரும், அதே விஷயம் வேறொருவருக்கு வர வாய்ப்பே இல்லை என்று நினைப்பது மடத்தனம்.

'ஒற்றுமையாக நான்கு அண்ணன் தம்பிகள், அவர்களின் திருமணத்திற்குப் பின் அவர்களுக்கிடையே ஏற்படும் பிணக்குகள் மற்றும் அதன் தீர்வுகள்' என்ற இந்தக் கரு ஒற்றை மூளையில் மட்டுமே உதிக்கக்கூடிய அற்புத விஷயமா என்ன? ஒரு ரோபோவிற்கு உணர்ச்சியிருந்தால் என்னாகும் என்ற யோசனையும் ஒருவருக்கு மட்டுமே வருமா என்ன?

'விபச்சாரக் கும்பலிடம் மாட்டிக்கொண்ட மகள்-மீட்கப் போராடும் அப்பா' என்பது மகாநதியின் கரு. அதன்பிறகு வந்த ஹாலிவுட் படமான டேக்கன் படத்தின் கருவும் அதுவே. (மகாநதியில் ரஜினி நடித்திருந்தால் என்று யோசித்தால், அதுவே டேக்கன்!). இதற்காக கமலை ஹாலிவுட்காரன் காப்பியடித்தான் என்று சொல்லிவிடமுடியாது.

அவ்வளவு ஏன், எனது முந்து சிறுகதையை படித்த நண்பர் ஒருவர், அந்த கதையின் கருவானது ஏற்கனவே காலச்சுவடில் வந்த ஒரு கவிதையைப் போன்று இருப்பதாகச் சொன்னார்.  எந்தக் கவிதை என்றும் அந்த நண்பருக்கு சரியாக ஞாபகமும் இல்லை.எனக்கு காலச்சுவடு படிக்கும் பழக்கம் இல்லை. எனவே ஒரே போன்ற விஷயம், இருவருக்கு தோன்றுவது இயல்பானதே. இன்னும் சொல்வதென்றால் பதிவுலகில் நான் எழுத நினைக்கும் சில விஷயங்களை, நான் நினைத்த அதே கோணத்தில் தம்பி ஜீ எழுதிவிடுவார். (அதே போன்றே அரசியல் பதிவுகளைப் பொறுத்தவரை ரஹீம் கஸாலி. ). அதற்குக் காரணம், ஜீயும் நானும் ஒரே விதமான இலக்கியவாதிகளை கடந்துவந்தவர்கள் என்பது தான்.

எனவே மட்டையடியாக காப்பி-இன்ஸ்பிரேசன் - ஒத்த சிந்தனை ஆகிய மூன்றையும் ஒன்றாக குழப்பிக்கொண்டு, தாக்குவதைத் தவிர்த்துவிட்டு, ஆரோக்கியமான விமர்சனத்தை நாம் முன்வைத்தால், தமிழ்சினிமாவின் வளர்ச்சிக்கு பதிவுலகமும் கைகொடுத்தது போல் ஆகும்.