வந்தான் வென்றான் - திரை விமர்சனம்

ஜெயம் கொண்டான், கண்டேன் காதலை போன்ற காதல்+ஃபேமிலி டிராமா படங்களின் இயக்குநர் ஆர்.கண்ணன் கொடுத்திருக்கும் மூன்றாவது படைப்பு வந்தான் வென்றான். கோ என்ற சூப்பர் ஹிட் படம் கொடுத்த பின் ரௌத்திரத்தில் சறுக்கிய ஜீவாவும், நீண்டநாட்களாகவே சரியான வாய்ப்பு அமையாமல் திண்டாடிய நந்தாவும் இரட்டை நாயகர்களாக நடித்து, கே.எஸ்.ஸ்ரீனிவாசன் தயாரிப்பில் வெளிவந்திருக்கும் படம். 

நந்தா-ஜீவாவிற்கு அப்பா வேறுவேறு என்றாலும் அம்மா ஒன்று. முதல் கணவர் இறந்த பின் செய்துகொண்ட இரண்டாவது திருமணத்தில் பிறந்த பிள்ளை தான் ஜீவா. எனவே நந்தாவிற்கு தன்னை எல்லோரும் ஒதுக்குவதாக காம்ப்ளக்ஸ். ஒரு கட்டத்தில் தன் தம்பியை கிணற்றில் தூக்கிப் போட்டு கொலை செய்து (செய்ததாக நினைத்து) விட்டு, மும்பைக்கு ஓடிப் போகிறார் நந்தா. சினிமா வழக்கப்படி மும்பை போய் பெரிய தாதாவாகவும் ஆகிறார் நந்தா.

மும்பையை கலக்கும் தாதாவான நந்தாவிடம் ஒரு உதவி கேட்டு வருகின்றார் ஜீவா. தான் ஒரு பெண்ணை(டாப்ஸி) காதலிப்பதாகவும், அவள் தந்தையை ஒரு தாதா கொன்றுவிட்டதாகவும், அந்த தாதாவை சரணடைய வைத்தால் தன்னை அவள் திருமணம் செய்துகொள்ள தயாராக இருப்பதாகவும் சொல்லி, இதற்கு நந்தா உதவ வேண்டும் என்று கேட்கிறார் ஜீவா. விலாவரியாக ஜீவாவின் காதல்கதையை கேட்ட நந்தா, யார் அந்த தாதா என்று கேட்க ‘நீ தான்’ என்கிறார் ஜீவா. அதன்பிறகு ஜீவா தன் தம்பி என்பதும் நந்தாவிற்கு தெரியவருகிறது. 

நந்தா தம்பியை ஏற்றுக்கொண்டாரா, தம்பியின் காதலுக்காக தாதா தொழிலை விட்டொழித்து போலீஸில் சரணடைந்தாரா அல்லது தம்பி அண்ணனுக்காக காதலை விட்டொழித்தாரா, டாப்ஸி தன் தந்தையின் சாவுக்கு பழி வாங்கினாரா?...................................என்பதே கதை!

ஒரு பரபரப்பான நாவலுக்கான நல்ல ஸ்டோரி லைன் தான் இது. ஆனாலும் படத்தின் முதல் பிரச்சினை திரைக்கதை தான். அடுத்தடுத்த காட்சிகளை நம்மால் எளிதாக யூகிக்க முடிகிறது. காதல் தான் இங்கே மையப் பாத்திரம். அதற்காகத் தான் இந்தப் போராட்டம் என்பதாக கதை நகர்கிறது. அப்படியிருக்கும்போது, அந்த காதல் ஜோடி சேரவேண்டுமே என்ற பதைபதைப்பு ஆடியன்ஸிற்கு வரவேண்டும். அதற்கு அந்தக் காதல்காட்சிகள் வலுவானதாக இருக்க வேண்டும். 

அந்த காதல் ஜோடி (குறிப்பாக ஹீரோயின்) கேரக்டர்ஸ் ஆடியன்ஸ் மனதை டச் செய்வதாக இருக்கவேண்டும். இங்கோ சவசவவென்று காதல் காட்சிகள். காதல் வருவதற்கான காரணமும் கொஞ்சமும் நம்பும்படி இல்லை. ஜீவா பாதிக் கதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே நந்தாவின் எதிர் குரூப், அவர்கள் இருக்கும் இடத்தில் நுழைந்து தாக்குதல் நடத்துகிறது. படபடவென துப்பாக்கி எடுத்துச் சண்டை போடும் நந்தா, அது முடிந்ததும் திரும்ப உட்கார்ந்துகொண்டு ‘அப்புறம் என்னாச்சு..அந்தப் பொண்ணுகிட்ட உன் லவ்வைச் சொன்னியா’ என கேட்கும்போது நமக்கே கடுப்பாக இருக்கிறது. ‘ஜீவா சொன்னதே ஒரு மொக்கை காதல்கதை..அதை இந்த ரணகளத்திலயும் வந்து கண்டினியூ பண்ணச் சொல்றாரே’ன்னு நொந்து போறோம். 

அடுத்து ஜீவா கதை சொல்லிக்கிட்டு இருக்கும்போதே போஸீஸ் கமிசனர் வேற வந்திடறாரு. அவரை அனுப்பிட்டு திரும்பவும் காதல் கதை கேட்கறார் நந்தா. முக்கால்வாசிப் படம் வரை மும்பைக் காட்சிகளாகவும், ஃப்ளாஷ்பேக்காகவும் திரைக்கதையை நல்லாத் தான் பின்னியிருக்கிறார்கள்.

ஆனால் காதல் காட்சிகள் ஸ்ட்ராங்காக இல்லாததால், நமக்கு ஆர்வம் போய்விடுகிறது. கஜினி போன்று வித்தியாசமாக காதல் காட்சிகளை அமைத்திருக்க வேண்டிய படம்..எளிதில் யூகிக்க்க்கூடிய காட்சிகளால் படம் சாதாரணமாக நகர்கிறது. 

அடுத்தது பாத்திரத் தேர்வு..மும்பையின் பெரிய தாதாவாக நந்தா. ஒட்டிய கன்னமும் வெறித்த பார்வையுமாக பத்து நாள் சாப்பிடாதவர்போல் வருகிறார் நந்தா. கமல் முதல் ரஜினி வரை செய்துவிட்ட கேரக்டர் அது. மும்பையே பார்த்து பயப்படுகிறது என்று சொல்லிவிட்டு நந்தாவைக் காட்டும்போது சப்பென்றாகி விடுகிறது. 

ஜீவா வழக்கம்போல் கொடுத்த வேலையை நன்றாகச் செய்திருக்கிறார். காதலில் ஆரம்பித்து ஆக்சன் வரை ஓகே. ஆனாலும் அவரை பாக்ஸர் என்று (சும்மா தான் இருந்தாலும்..) சொல்வது இன்னொரு வேடிக்கை. 

ஆடுகளத்தில் நடித்து ’ஓஹோ’ன்னு பேர் வாங்கியும் ஏன் இந்தப் பெண்ணிற்கு அடுத்தடுத்து படமே அமையவில்லை என்று டாப்ஸியைப் பற்றி யோசித்த நமக்கு, இதில் விடை கிடைக்கிறது. (அப்பாவை) சுட்டுப் போட்டாலும் நடிப்பு வர மாட்டேன் என்கிறது. கோபம், தாபம், நடனம், கவர்ச்சி என எதுவும் தேறவில்லை. ரொம்பக் கஷ்டம். கதையின் மையப் பாத்திரம் இப்படி இருந்தால், என்ன ஒரு அட்டாச்மெண்ட் நமக்கு வரும்?

சந்தானம் சில நேரங்களில் சிரிக்கவைக்கிறார். பலநேரங்களில் மொக்கை தான். அவ்வப்போது வந்துவிழும் ஒன்லைனர் மட்டுமே ரசிக்க வைக்கிறது. 

தமனின் இசையில் காஞ்சன மாலா, முடிவில்லா..நகருதே போன்ற பாடல்கள் நன்றாகவே இருக்கின்றன. முடிவில்லா பாடலின் நடனமும் ஓகே. நந்தாவும் ஜீவாவும் மோதும் காட்சியில் மட்டும் பிண்ணனி இசை கவனிக்க வைக்கிறது. (ஆரண்ய காண்டத்தில் இதே போன்று யுவனும் செய்திருப்பார்). மும்பையை ஓரளவு அழகாக காட்டும் பி.ஜி.முத்தையாவின் கேமரா, முதல் கிராமத்துக் காட்சிகளில் அந்த டார்க் உணர்வுகளை அருமையாக வெளிப்படுத்தி இருக்கின்றது.

காதல் பற்றி டாப்ஸி -ஜீவா பேசிக்கொள்ளும் வசனங்கள் கலக்கல். பட்டுக்கோட்டை பிரபாகரின் இருப்பை அது மட்டுமே காட்டுகிறது. மற்ற நேரங்களில் வழக்கமான வசனங்கள், உதாரணமாக ‘இப்போ என்கிட்ட உனக்குச் சொல்ல இருக்கிறது ரெண்டே வார்த்தைகள் தான் ---------------குட் பை!’

ஃபேமிலி சார்ந்த முடிச்சு விழுந்த கதை + காதல் என்ற ஆர்.கண்ணனின் முந்தைய படங்கள் போன்றே இதிலும். ஆனாலும் படத்தில் மிக முக்கிய ட்விஸ்ட் ஒன்று உள்ளது. அது தான் படத்தின் பலம். ஆனால் அது மட்டுமே காப்பாற்றும் என்று இயக்குநர் நம்பியது பெரும் தவறு. ஃபைட் க்ளப் போன்ற படங்களில் பார்த்த ட்விஸ்ட் தான் என்றாலும் சராசரி ரசிகனுக்கு அது ஆச்சரியமாக இருக்கலாம். படத்தின் தூணாக அது இருப்பதால், நான் இங்கே அதைச் சொல்ல விரும்பவில்லை.

ஆனால் அப்படி ஒரு ட்விஸ்ட் வைத்தால், படம் நெடுக புத்திசாலித்தனமாக க்ளூ கொடுத்துக்கொண்டே செல்ல வேண்டும். அது தான் படத்தை திரும்பப் பார்க்க வைக்கும். ஃபைட் க்ளப், இந்தி டான் போன்றவற்றை மீண்டும் பார்க்கும்போதே ‘அடடா..நாம் கவனிக்காமல் விட்டுவிட்டோமே’ என்று தோன்றும். அதுவே படத்திற்கு அழகூட்டும். அது தான் சரியான புத்திசாலித்தனமான திரைக்கதையும்கூட. இங்கே படத்தை திரும்ப பார்க்க வேண்டிய அவசியமே இல்லாமல், கொஞ்சம் யோசித்துவிட்டு‘ஓ..அப்படியா’ என்ற தலையாட்டலோடு ரசனை முடிந்து போகிறது. தமிழ்ப்படுத்துவதாக நினைத்துக்கொண்டு டூயட் சாங் களால் ‘அந்த’ காட்சிகளை நிறைத்தது தவறு.

தமிழுக்கு அந்த ட்விஸ்ட், கொஞ்சம் புதிய நல்ல முயற்சி தான். ஆனாலும் மிஸ் ஆகிவிட்டது. (கரு.பழனியப்பனும் இதே போன்று செய்திருந்தாலும்!)

வந்தான் வென்றான் - வந்தான், ஆனால்...............................!