முருக வேட்டை_43

பெட்டியின் உள்ளே குழந்தையைப் போல் படுத்திருந்த, தங்கத்தால் ஆன வேலைப் பார்த்துக் கையெடுத்துக் கும்பிட்டாள் கவிதா.

பாண்டியன் தொடர்ந்து பேசினான். “இந்த உலகத்துல உங்களைத் தவிர வேறு யாரையும் நான் நம்ப முடியாது சிஸ்டர். எங்கெல்லாமோ சிதறிக்கிடக்கிற என் சமூகத்தை ஒன்னாக்கி, இந்த வேலை அவங்ககிட்ட ஒப்படைக்க வேண்டியது உங்க பொறுப்பு. நீங்க என்னை சொந்த அண்ணனாவே ட்ரீட் பண்ணியிருக்கிறீங்க. அதனால, எனக்கு இருக்கிற அதே பொறுப்பு, என் தங்கையா உங்களுக்கும் இருக்கு. இன்னிக்கு மருதமலைல பார்த்த அந்த பெரியவரைப் போய்ப் பாருங்க. உங்களுக்கு அவர் உதவி செய்வார். நாங்க சேர்ந்து வாழ, இன்னொரு இடம் செலக்ட் பண்ணியிருக்கிறோம். அங்கே ஒரு இந்த வேலுக்கு ஒரு கோவில் கட்டி, அவங்க வாழ உதவி செய்யுங்க.”

‘எவ்வளவு பெரிய பொறுப்பு...நம்மேல் எவ்வளவு நம்பிக்கை.’ என்று நினைக்கும்போதே,கவிதாவிற்கு தொண்டையை அடைத்தது. “பத்திரமாக என்னை மலையில் கொண்டு போய் விட்டு வருவாயா?”என்று கனவில் முருகர் கேட்டது ஞாபகம் வந்தது. கண்ணில் நீர் வழிய, சரி என்பது போல் பாண்டியனைப் பார்த்து தலையாட்டினாள்.

“கவிதா, ஹோட்டல் காரை வரச்சொல்றேன். நீ இந்தப் பெட்டியோட ஹோட்டலுக்குக் கிளம்பு. அகிலா மேம்கிட்ட பேசிட்டு, பாண்டியனை லோக்கல் போலீஸ்கிட்ட ஒப்படைச்சுட்டு நான் வந்திடறேன். எப்படியும் இந்த கேஸை இதுக்கு மேல நான் டீல் பண்ண முடியாது, டூட்டில ஜாயின் பண்ணவும் 10 நாள் இருக்கு. மறுபடியும் நாளைக்கு நாம மருதமலை போவோம். நாம சேர்ந்தே, இந்த நல்ல காரியத்தைச் செய்வோம். கவலைப்படாதே, முருகனருள் முன்னிற்கும்” என்றான் சரவணன்.

கவிதா ஆச்சரியத்துடன் நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அதைக் கவனிக்காது பாண்டியனிடம் திரும்பிய சரவணன், “நாங்க மருதமலை போறோம். அவங்க எங்களை நம்புவாங்களா?” என்றான்.

“அவங்களுக்கு உங்களைத் தெரியும். நான் உங்களை ஏற்கனவே மருதமலைகூட்டி வந்ததே, அவங்களுக்குக் காட்டத்தானே? நீங்க எப்போ எங்க சாமியோட வருவீங்கன்னு தான் அந்தக் குடும்பம் அங்க காத்திருக்குது. அதனால ஒன்னும் பிரச்சினை இருக்காது.” என்றான் பாண்டியன்.

“எல்லாமே கரெக்டா ப்ளான் பண்ணிப் பண்ணியிருக்கிறே, போல?” என்று கேட்டுவிட்டுச் சிரித்த சரவணன் அகிலாவிற்கு ஃபோன் செய்தான்.

“மேம், நாந்தான் சரவணன் பேசுறேன்”

“சொல்லுங்க..மருதமலை போயாச்சா?”

“போய்ட்டு வந்திட்டோம் மேம்..முத்துராமன் சாரைக் கொன்னது யாருன்னு கண்டுபிடிச்சுட்டோம்” என்றான்.

“யாரு? செந்தில் பாண்டியன் தானே?”

சரவணன் அதிர்ந்து போய் “ஆமாம் மேம்” என்றான்.

“நானும் கண்டுபிடிச்சுட்டேன். ஆளு இப்போ மிஸ்ஸிங்” என்றாள் அகிலா.

“இல்லை மேம்..இங்க தான் இருக்கான்..நான் பிடிச்சுட்டேன்.”

“அப்படியா? வெரிகுட்.வெரிகுட்”

“நகைக்காகத் தான் கொன்னிருக்கான் மேம்”

“ஓ..அப்படியா?”என்றாள் அகிலா கிண்டலாக!

அதைக் கவனிக்காமல் சரவணன் பேசிக்கொண்டே போனான். “ஆமாம் மேம்..அவன் வீட்டுக்கு திடீர்னு போய், சர்ச் பண்ணேன்ன். அவரைக் கொன்ன கத்தி, கயிறு எல்லாமே இங்க தான் இருக்கு. அவனையும் பிடிச்சுட்டேன் மேம்.”

“ஓகே..இப்போ என்ன செய்யப்போறீங்க?”

“நான் இப்போ ஒன்னும் செய்ய முடியாதே மேம்..அதனால லோக்கல் சிபிசிஐடி போலீஸ்கிட்ட ஒப்படைச்சிடறேன். அப்புறம் நீங்க பார்த்துக்கோங்க.”

“ஓகே..நீங்க இருக்கிற இடத்தைச் சொல்லுங்க. அவங்களை நான் அனுப்பி வைக்கிறேன்.” என்றாள் அகிலா.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

இரண்டு வருடங்களுக்குப் பிறகு.....

“ஏங்க, இவனைப் பிடிங்க..எவ்ளோ நேரமா டயஃபர் மாட்ட போராடிக்கிட்டு இருக்கேன்..ஒரு இடத்துல நிக்கிறானா?..ட்ரெயினுக்கு வேற டயம் ஆச்சு” என்று மகனைப் பற்றி சரவணனிடம் கம்ப்ளைண்ட் செய்தாள் கவிதா.

சரவணன் தன் மகன் பாலமுருகனைப் பிடித்தான். “முருகரே, இப்படி ஓடலாமா? கோவனாண்டி டயஃபர் மாட்டறதுக்குப் பயப்படலாமா? இதுவும் கோவணம் தாம்யா..நவீன கோவணம்” என்றான் சரவணன்.

புரிந்தும் புரியாமலும் பாலமுருகன் சிரித்தபடி நின்றான்.

அப்போது கவிதாவின் ஃபோன் ஒலித்தது.

‘முருகன் என்றால் அழகன் என்று...”

கவிதா ஃபோனை எடுத்து “ஹலோ”என்றாள்.

“என்ன கவிதா..கிளம்பியாச்சா?” என்றது அகிலாவின் குரல்.

“நாங்க கிளம்பிட்டோம்..பையன் தான் அநியாயம் பண்றான்.”

“ஹா..ஹா..ஊருக்குப் போறதுன்னாலே குஷி தான் இல்லியா?”

“ஆமாக்கா..சொந்த ஊருன்னாலே தனி குஷி தானே?”

“ம்..உங்க ஊரு திருநெல்வேலி பக்கம் தானே?”

“ஆமாக்கா...அதில் என்ன சந்தேகம்?”

“சந்தேகம் எல்லாம் ஒன்னுமில்லை. திருநெல்வேலி போறதுக்கு நீலகிரி எக்ஸ்பிரஸ்ல டிக்கெட் போட்டிருக்கீங்களே, அதான் கேட்டேன்”

“அக்கா..”என்று அதிர்ச்சியில் இழுத்தாள் கவிதா.

” கந்த சஷ்டிக் கவசம் அரங்கேறின இடம் எது தெரியுமா கவி?”

“செ...சென்னிமலைக்கா”

“ அந்த மலையும் மலையடிவாரமும் ரொம்ப ரம்மியமா இருக்கும் இல்லே? அந்த மலையடிவார மக்கள்கூட ரொம்ப நல்லவங்க, இல்லியா?”

“அக்கா..அதுவந்து..”

“கவிதா..அறியாமையே எல்லாத் துன்பத்துக்கும் காரணம்னு பெரியவங்க சொல்றாங்க இல்லியா? அறிதலே சந்தோசம், பயம், கோபம், சந்தேகம் எல்லாத்தில இருந்தும் விடுதலை பண்ணும், இல்லியா?”

“……….....”

“இரண்டு வருசத்துக்கு அப்புறம் இன்னிக்குத் தான் நான் விடுதலை ஆகியிருக்கேன்..ஹேப்பி ஜர்னி கவிதா..போய் நல்லபடியா சாமி கும்பிட்டு வாங்க..பார்ப்போம்”

(முற்றும்)