செங்கோவி பெயர்க் காரணம் - தொடர்பதிவு

பதிவர்களில் யாரோ ஒரு புண்ணியவான்/புண்ணியவதி, பதிவர்கள் தங்கள் பெயர்க்காரணம் பற்றி ஒரு புராணம் பாட வேண்டும் என்று தொடர்பதிவை ஆரம்பித்து விட்டார். கடைசியாக அந்தத் தொடர் பதிவில் எழுதிய பிரபலப் பதிவர் கொட்டைப்புளி, என்னைத் தொடரும்படி அன்புடன் கேட்டுக் கொண்டார். நான் அன்புக்கு அடிமை என்பதால் (ச்சே..ச்சே..தங்கமணி பேரு அன்பு இல்லீங்க!) எழுத ஒப்புக்கொண்டேன். அவருக்கு என் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொண்டு..

’ஒவ்வொரு மனிதனும் உடலில் மச்சத்தைச் சுமந்துகொண்டு திரிவது போன்றே, சொந்த ஊரின் நினைவுகளையும் சுமந்து கொண்டே திரிகின்றான்’ என்று எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் எங்கோ எழுதி இருந்தார். 


அந்த மனிதர்களில் ஒருவன் நான்.நான் முதல் முதலாக என் சொந்த ஊரை விட்டு வெளியேறியது எஞ்சினியரிங் காலேஜில் சேருவதற்காக மதுரை வந்த போது தான். அந்த நேரத்தில் மதுரையே அந்நிய மண் போல் தெரிந்தது. 


அப்போது தான் (1997ல்) இணையம் பிரபலமாகிக் கொண்டிருந்தது. அந்த நேரத்தில் ஒரு மின்னஞ்சல் முகவரி ஆரம்பிப்பது என்று நண்பர்கள் முடிவு செய்தனர். அப்போது தான் என்ன பெயர் வைப்பது என்று குழப்பம் வந்தது.

சொந்த மண்ணை விட்டுப் பிரிந்து இருந்த எனக்கு என் ஊரின் பெயரைத் தவிர வேறெதும் நினைவில் இல்லை. நான் பிறந்த ஊர் கோவில்பட்டி. எங்களது பூர்வீக ஊர் கோவில்பட்டி அருகில் உள்ள செண்பகப்பேரி(செண்பகப்பூ ஏரி!) என்ற கிராமம். எனவே மின்னஞ்சலை செண்-கோவி (SHEN-KOVI) என்று வைத்தேன். 


நெருங்கிய நண்பர்கள் செண்கோவி என்று கூப்பிட ஆரம்பித்து, செங்கோவி என்று நிலைத்தது. செங்கோவி என்று நண்பர்கள் அழைக்கும்போதெல்லாம் எங்கள் ஊர் செம்மண் வாசம் ஞாபகம் வரும்.(இதை யாராவது நக்கல் பண்ணீங்க, பிச்சுப்புடுவேன் பிச்சு!)

மரியாதைக்குரிய பதிவர்(!) சிரிப்பு போலீஸ் பிறந்த ஊரும் கோவில்பட்டி தான். அவருக்கு நானும் அவர் ஊர் தான் என்று இப்போது வரை தெரியாது. அது தெரியாமலேயே வலைச்சரத்தில் என்னை அறிமுகப்படுத்தினார். அதுக்குப் பேரு தான் உள்ளுணர்வோ..இல்லே ஊருணர்வோ? 

மேலும் வினையூக்கி என்ற பெயரில் எழுதி வரும் மூத்த பதிவர் செல்வா, எனது கல்லூரி நண்பர். கல்லூரிக் காலத்தில் என்னுடன் தீவிர இலக்கிய/அரசியல்  விவாதம் புரிபவர். படிப்பு முடிந்த பின் பத்து வருடங்களாக எங்களுக்குள் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை. சில வருடங்களுக்கு முன் ஏதோவொரு பதிவர் சந்திப்புப் புகைப்படத்தில் அவரைப் பார்த்து ஆச்சரியம் அடைந்தேன். 


ஆனாலும் என்னை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல், தொடர்ந்து அவரது பதிவைப் படிப்பதும் வேறு பெயர்களில் பின்னூட்டம் இடுவதுமாய் இருந்தேன். நேற்று தான் அவருக்கு மின்னஞ்சலில் என் ப்ளாக் அட்ரஸை அனுப்பி வைத்தேன். இன்ப அதிர்ச்சி என்றால் என்ன என்று நேற்று அவர் உணர்ந்திருப்பார். அந்தளவிற்கு கல்லுளிமங்கன் நான்! சும்மா ஜாலிக்குத் தான் இதைச் சொல்லவில்லை. இதிலென்னய்யா ஜாலி-ன்னு கேட்கக்கூடாது!

இது தான் எனது பெயர் உருவான வரலாறு!..இந்த தொடர் பதிவைத் தொடர நான் அழைப்பது:

இரவு வானம்

ஜீ

சென்னைப்பித்தன் ஐயா
வினையூக்கி

டிஸ்கி: ’என்னைத் தொடர் பதிவிற்கு அழைத்த பிரபலப் பதிவர் கொட்டைப்புளி’-ன்னு சும்மா தான் எழுதினேன். அப்படி ஒரு ஆளே கிடையாது. பின்னே என்னங்க, யாருமே என்னை மனுசனா மதிச்சு தொடர்பதிவுக்குக் கூப்பிடலை. அதான் காண்டாயிட்டேன்.

இனிமேலாவது ஏதாவது தொடர்பதிவு போச்சுன்னா, என்னை அம்போன்னு விட்டுடாமக் கூப்பிடுங்க, இல்லே அடிக்கடி பிரபலப் பதிவர் கொட்டைப்புளியை நீங்க சந்திக்க வேண்டியிருக்கும்!