இரண்டாம் உலகம் மற்றும் செல்வராகவன் எனும் மலராத பூக்கள்!

செல்வராகவனுக்கு இருக்கும் ‘ஓப்பனிங்’ எப்போதுமே நமக்கு ஆச்சரியத்தைக் கொடுக்கக்கூடியது. ஏனென்றால் செல்வராகவன் குத்துப்பாட்டு, பஞ்ச் டயலாக் பேசும் ஹீரோக்களை வைத்து படம் எடுப்பவர் அல்ல. அதே நேரத்தில் வீடு-பசி-உதிரிப்பூக்கள் போன்ற வாழ்வியல் தரிசனம் தரும் படத்தை தருபவரும் அல்ல. செல்வராகவனின் படங்களின் மையக்கரு அல்லது அவரது ஸ்பெஷாலிட்டி, தமிழ் சினிமா பேசத்தயங்கிய பாலியல் வறட்சியைப் பேசியது தான்.  இன்னும் சொல்வதென்றால், அவர் வணிக சினிமாவிற்குள்ளேயே, மாறுபட்ட முயற்சிகளை மேற்கொள்பவர். எனவே அவருடைய படங்கள் உலக சினிமா/கலைப் படங்கள் கேட்டகிரி என்று சொல்வதைவிட, ஹாலிவுட் வணிக சினிமா கேட்டகிரியில் வருபவையே. தரமான வணிக சினிமாவைத் தர முயல்பவர் என்று சொல்லலாம். 

செல்வராகவன் கடைசியாக அனைத்துத் தரப்பினரும் மகிழும்படி கொடுத்த திரைப்படம், 7ஜி ரெயின்போ காலனி. அதற்கு முன்னால் காதல் கொண்டேன். புதியவகையான கதை சொல்லல்,காதலின் மெல்லிய உணர்வுகளை திரையில் கொண்டுவரும் நுணுக்கமான திறமை போன்றவற்றால், தமிழின் நம்பிக்கை தரும் இயக்குநராக செல்வராகவன் இடம்பிடித்தார். அதே நேரத்தில் சேது என்ற காதல் படம் மூலம் அறிமுகமான பாலா, காதலை உதறி அடித்தட்டு மக்களை நோக்கி தன் படைப்புத்திறனைச் செலுத்த ஆரம்பித்தார். செல்வராகவனும் ‘புதுப்பேட்டை’ மூலம் தான் ஒரு ‘கில்மாத் தர’ இயக்குநர் மட்டுமல்ல என்று நிரூபிக்கும் முயற்சியில் இறங்கினார்.

செல்வாவிற்கு பிரச்சினை ஆரம்பித்தது அங்கே இருந்து தான். உண்மையில் புதுப்பேட்டை, தமிழில் ஒரு உன்னதமான முயற்சி. ஒரு தாதாவின் வாழ்க்கையை, சென்னையில் இருண்ட பக்கத்தை யதார்த்தமாகச் சொல்ல முயன்ற படம். தமிழில் முதல் ‘நியோ நாய்ர் (Neo-Noir)' ஆக, ஆகியிருக்க வேண்டிய படம். இரண்டாம்பாதி திரைக்கதை சொதப்பலால், நல்ல முயற்சி என்ற அளவிலேயே அது முடிந்துபோனது.பின்னர் 5 வருடங்கள் கழித்து வந்த ஆரண்ய காண்டம், அந்த பெயரை தட்டிச் சென்றது. புதுப்பேட்டைக்கு வந்த விமர்சனங்கள் சொன்னது இது தான் : நல்ல முயற்சி, இரண்டாம் பாதியில் தான் திரைக்கதை தறிகெட்டு ஓடிவிட்டது. இருப்பினும் தவிர்க்க முடியாத படம்.

பின்னர் தெலுங்கில் ‘யாரடி நீ மோகினி’ எடுத்தார். தரத்தில், மேக்கிங்கில் அது ஒரு ஆவரேஜ் படம். அதை தன்னுடைய படமாக செல்வா காட்டிக்கொள்ள விரும்ப மாட்டார் என்றே நம்புவோம். பின்னர் ஆயிரத்தில் ஒருவன் படத்தை எடுத்தார். தமிழில் ஒரு ஃபேண்டஸி படம் என்று ஏகப்பட்ட எதிர்பார்ப்பு. ஆனால் படம் பார்த்தபோது, செல்வாவை நினைத்து பரிதாபப்படவே முடிந்தது. நிச்சயமாக அதுவும் தமிழில் ஒரு நல்ல முயற்சி. இரண்டாம்பகுதிக்கு திரைக்கதை எழுதிவிட்டுத்தான் ஷூட்டிங் போனாரா என்று திகைக்கும் அளவிற்கு, பெர்ஃபக்சன் இல்லாமல் படம் அலைபாய்ந்தது. அது ஒரு அற்புதமான கதை. ’தங்களுக்குள் போரிட்ட சோழ-பாண்டிய வம்சங்கள் இப்போதும் இருந்தால்...இப்போதும் அந்த போர் தொடர்ந்தால்..’எனும் செமயான நாட் அது. நல்ல கதையும் ஃபேண்டஸியும் போதும் என்று திரைக்கதை பற்றி அதிகம் செல்வா, அலட்டிக்கொள்ளாததின் அவலமே ‘ஆயிரத்தில் ஒருவன்’ திரைப்படம்.

அடுத்துவந்தது மயக்கம் என்ன. தமிழில் பியூட்டிஃபுல் மைண்ட் போன்று வந்திருக்க வேண்டிய படம். அந்த திரைப்படத்தின் பெரும்பாலான விமர்சனங்கள் சொன்னது இது தான் : முதல்பாதிக்காக பார்க்கலாம். இரண்டாம் பகுதியில் என்னென்னவோ நடக்கிறது. செல்வாவிற்கு ஒரு நல்ல அல்லது கெட்ட பழக்கம் உண்டு. தனது படத்தின் திரைக்கதையை அவரே முழுக்க எழுதுவாராம். உதவியாளர்களிடன் சீன் கலெக்ட் பண்ணுவதில்லை என்று படித்திருக்கிறேன். ஆரம்ப காலத்தில் புதிய சிந்தனையாக அவர் படங்கள் தெரிந்ததற்கு அதுவும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். இப்போதும் அப்படித்தான் எழுதுகிறாரோ என்று சந்தேகம் வருகிறது.

இதுவரை படித்ததில் புதுப்பேட்டை-ஆயிரத்தில் ஒருவன் - மயக்கம் என்ன படங்களுக்குள் ஒரு துயரமான ஒற்றுமையை நீங்கள் கவனித்திருக்கலாம். அவை மூன்றுமே வித்தியாசமான முயற்சிகள், அடிப்படையில் நல்ல வலுவான கதை, நல்ல முதல் பகுதி, மோசமான இரண்டாம்பகுதி! துரதிர்ஷ்டவசமாக இரண்டாம் உலகத்திற்கும் இது பொருந்திப்போகிறது. 2006ல் வந்த புதுப்பேட்டையில் ஆரம்பித்து, 2013ல் வந்திருக்கும் இரண்டாம் உலகம் வரை ஒரே புராணம் தான் ‘நல்ல முயற்சி’. இன்னும் எத்தனை வருடங்களுக்கு செல்வா முயற்சி செய்துகொண்டே இருக்கப்போகிறீர்கள்?

உண்மையில் செல்வாவிற்கு என்ன தான் பிரச்சினை? அருமையான கருவை எடுத்துக்கொள்கிறார். அற்புதமான திரைக்கதை வடிவத்தையும்(நியோ நாய்ர்-ஃபண்டஸி என..) எடுத்துக்கொள்கிறார். ஆனால்...ஆனால் அவசரக்குடுக்கையாக, திரைக்கதையை முழுக்க எழுதுவதில்லை அல்லது அரைவேக்காட்டுத்தனமாக, மோசமான ஃபினிஷிங் உடன் எழுதுகிறார். முக்கால்கிணறு தாண்டியதுமே, அவருக்கு ஓவர் கான்ஃபிடென்ஸ் வந்துவிடுகிறது. அவரே ‘எப்பேர்ப்பட்ட முயற்சி..என்னா ஒரு கதை..என்னா ஒரு மேக்கிங்’ என்று புல்லரித்துப்போகிறார். சினிமா என்பது கதையோ, மேக்கிங் ஸ்டைலோ அல்ல; திரைக்கதை தான் சினிமா. முழுமையின்றி அந்தரத்தில் தொங்கும், விடை காணப்படாத கேள்விகள் ஒட்ட்டடை போல் படிந்திருக்கும் ஸ்க்ரிப்ட்டை வைத்துக்கொண்டு, ‘எவ்வளவு பெரிய முயற்சி..இதை குறை சொல்கிறீர்களே?’ என்று அழுவதில் அர்த்தம் இல்லை.

காதல் கொண்டேன் வெற்றிவிழா நிகழ்ச்சியை டிவியில் பார்த்தபோதுதான், அது ஒரு லோ பட்ஜெட் படம் என்றே தெரிந்தது. துல்லியமான திரைக்கதையே படத்தை பிரமாண்டமாகக் காட்டியது. படத்தின் பட்ஜெட் ஒரு கோடிக்கும் கீழ் தான். ஆனால் இன்று 60 கோடிகள் கிடைத்தும், அந்த திருப்தியை நமக்கு செல்வாவால் ஏன் கொடுக்க முடியவில்லை? கதையிலும் ’முழுமையான’ திரைக்கதையிலும் பிரமாண்டத்தைக் கொண்டுவந்தாலே போதும், 6 கோடியில் அற்புதமாக படம் எடுத்துவிடலாம். இல்லையென்றால் வெறுமனே கதையும், காட்சிகளில் பிரமாண்டமும் மட்டுமே போதும் என்பவர்களுக்கு மட்டுமே செல்வாவின் படங்கள் அற்புதமாகத் தோன்றும்.

ஃபேண்டஸி படம் பற்றி செல்வா என்ன வகையான கருத்தைக் கொண்டிருக்கிறார் என்றும் தெரியவில்லை. அவதார் படம் தான் ஃபேண்டஸியின் உச்சம். ஆனால் மிக எளிமையான கதை. (ஒரு பதிவுலக நண்பர் வியட்நாம் காலனி படத்தின் கதைக்கும், அவதார் கதைக்கும் உள்ள ஒற்றுமையை விளக்கியிருந்தார். பெயர் மறந்துவிட்டது). அந்த எளிமையான கதைக்குப் பின் ஒரு வலுவான குறியீடு இருந்தது.

 ‘உங்களை நாகரீகமாக்குகிறோம்’ என்ற பெயரில் வேட்டையாடப்பட்ட செவ்விந்தியர் முதல் ஆப்பிரிக்கர்வரை பலரின் துயரத்தை அந்தப் படம் சொன்னது. நாகரீகம் என்ற பெயரால் அழிக்கப்பட்ட மனிதர்கள், கலைகள். கலாச்சாரங்கள் அனைத்திற்கும் அவதார் கதை பொருந்தும். அது தான் அந்த படத்தின் ஆன்மா. அது தான் நம்மை முழு திருப்தியுடன், தியேட்டரில் இருந்து அனுப்பி வைத்தது. இல்லையென்றால் இரண்டாம் உலகத்தில் கிடைத்த வெறுமையான உணர்வு தான், அவதாருக்கும் கிடைத்திருக்கும். ஃபேண்டஸி படம் என்பது கற்பனையான உலகத்தை, உண்மையான ஆன்மாவுடன் சிருஷ்டிப்பது. சிஜிக்காரனை மட்டும் நம்பி எடுப்பது ஃபேண்டஸி படம் அல்ல, பொம்மைப் படம்.

ஒரு படத்தின் கமர்சியல் வெற்றி என்பது வேறு விஷயம். வெறும் மழையாலேயே ஓடாமல் போன படங்களின் சோகக்கதையெல்லாம் இங்கே உண்டு. அந்த நாள் முதல் ஆரண்ய காண்டம் வரை வணிகரீதியில் தோற்றுப்போன தரமான படங்களும் இங்கே உண்டு. ஆனால் அந்த படத்தைப் பார்த்ததுமே அந்த இயக்குநர்கள் மனநிறைவடைந்திருப்பார்கள், நல்ல சினிமாவுக்கு ஏங்கும் ரசிகர்களும் அதே உணர்வை அடைந்திருப்பார்கள். செல்வாவின் சமீபத்திய படங்கள், அத்தகைய நிறைவை அளிக்கின்றனவா?  சுருக்கமாகக் கேட்பதென்றால், காதல் கொண்டேன் படம் கொடுத்த நிறைவு, செல்வாவிற்கு இந்த படங்களில் கிடைத்ததா?

இங்கே கதை/திரைக்கதையையும் ஒருவரே செய்வதால், விமர்சகர்கள் திரைக்கதையை விமர்சிப்பதோடு செல்வாவை விட்டுவிடுகிறார்கள்.  20 கோடி ரூபாய் பட்ஜெட்டில் ஆரம்பிக்கப்பட்ட இரண்டாம் உலகம் 25-30 கோடியில் முடியலாம். ஆனால் 60 கோடி செலவாகியிகிறதென்றால், ஒரு இயக்குநராக செல்வா தோற்றுவிட்டார் என்றே அர்த்தம். தெளிவான திட்டமிடலும் ஒரு இயக்குநருக்கான அடிப்படைத் தேவை. ’இரண்டாம் உலகத்திற்கு வரவேற்பில்லை என்றால், இனி சினிமாவே எடுக்க மாட்டேன்’ என்று செல்வா பேட்டியளித்திருந்தார். நிரந்தர ஓய்வில் அல்ல, ஒரு நீண்ட ஓய்வில் போய் செல்வராகவன் தன்னைத் தானே இத்தகைய கேள்விகளால் சுயபரிசோதனை செய்வது அவசியம். இன்னும் செல்வராகவனை நாம் நம்புவதாலேயே, இந்த வேண்டுகோள்!