என் இனிய இந்தியாவே........!

சுதந்திர இந்தியா தனது 65வது பிறந்த நாளைக் கொண்டாடும் நேரம் இது.

இந்த சுதந்திரத்தை அடைய எத்தனையோ நல்ல உள்ளங்கள் தங்கள் வீடு, தொழில்களை இழந்தனர், பலர் தங்கள் உயிரையும் நாட்டுக்காக அர்ப்பணித்தனர். அந்த புண்ணிய ஆத்மாக்களை நாம் நினைவுகூற வேண்டிய நேரம் இது. அவர்களின் தியாகத்திற்கான அடிப்படை இந்தியா பற்றி அவர்கள் கண்ட கனவே.

அந்தக் கனவை நாம் நிறைவேற்றி விட்டோமா என்று பார்த்தால், உண்மையில் இல்லையென்றே சொல்ல வேண்டும். தனித்தன்மை வாய்ந்த யாரிடமும் அடிபணியாத உறுதியான இந்தியாவே அவர்களின் கனவு. அந்தக் கனவை நாம் இன்னும் எட்டிப் பிடிக்காவிடினும், பல சறுக்கல்களை இந்தியா சந்தித்துக்கொண்டிருந்த போதிலும் நாம் முன்னேற்றப் பாதையில் உள்ளோம் என்பதை மறுக்கலாகாது. 

சுதந்திர இந்தியாவின் முதல் பிரதமரான நேருவின் காலத்தில் பஞ்சம் தாங்காமல் உலக நாடுகளிடம் கையேந்தும் நிலையிலேயே நாம் இருந்தோம். அதிலிருந்து இப்போது நாம் அடைந்திருக்கும் வளர்ச்சியை உற்றுநோக்க, சீரான பாதையில் நாம் நடைபெற்றுக் கொண்டிருப்பது விளங்கும். உலகில் எத்தனையோ நாடுகள் இருக்க நம்மையும் சீனாவையும் அடுத்த பொருளாதார சக்திகளாக வளர்ந்த நாடுகளே சுட்டும் இடத்தில் தான் இப்போது நாம் உள்ளோம்.

இந்தியாவின் தனித்தன்மைகள் என்றால் காந்தியமும் ஜனநாயகமுமே. அன்பை மட்டுமே ஆயுதமாக ஏந்தி, எதிரிகளை வெல்ல முடியும் என்று நிரூபித்தவர்கள் நாம். இப்போது நம் சக நாடுகளின் மேல், நம் சொந்தங்களின் மேல் கொடூரமான வன்முறையை ஏவி அவர்களின் ரத்தம் குடித்த பாவிகளுள் ஒருவராக நிற்கின்றது இந்தியா. 

ஆட்சியாளர்களின் தனிப்பட்ட விரோதங்களைத் தீர்த்துக்கொள்ள, ஒட்டுமொத்த இந்திய அதிகாரமும் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது, அதன் பலனாய் பல்லாயிரக் கணக்கான மக்கள் சாகடிக்கப்பட்டுள்ளனர். இதைத் தடுக்க நம் ஜனநாயகத்தில் வழியிருந்தது. அத்துனை எம்.பிக்களின் ராஜினாமாவும், ஒட்டுமொத்த சட்டமன்றக் கலைப்பும் இந்திய ஆட்சியாளர்களை அடிபணிய வைத்திருக்கும். குடும்பப் பாசத்தாலும், அதிகாரப் போட்டியாலும் நாம் அந்த வாய்ப்பை மறுதலித்தோம். அதன்பலனாய் தீராப் பழியை சுமந்துகொண்டு நிற்கின்றோம்.

சுதந்திர தினக் கொண்டாட்டங்களாக பட்டாசு வெடிப்பையும் இனிப்புப் பரிமாறலையும் நாம் செய்துகொண்டிருந்தாலும், நெஞ்சில் குத்திய முள்ளாய் அந்த அவலம் வலியைத் தந்துகொண்டே உள்ளது. கொடூரமான இனப்படுகொலையில் மாண்ட உயிர்களின் சாபமும், உறவினர்களின் வேதனையும் இந்த நாட்டின் மீது விழத்தானே செய்யும்? நாடு என்பது என்ன? வெறும் ஆட்சியாளர்கள் மட்டுமா? உண்மையில் மக்கள் தானே நாடு. நாம் தானே இந்தியா. 

அந்த வகையில் இந்த சுதந்திர நாளில் அந்த ஆத்மாக்களிடமும், அவர்களின் உறவுகளிடமும் மானசீக மன்னிப்புக் கேட்போம். எங்களை, எங்கள் பிள்ளைகளை எங்கள் வம்சத்தை சபித்து விடாதீர்கள் என்று வேண்டிக்கொள்வோம். வாயிருந்தும் ஊமைகளாய், சுதந்திரம் இருந்தும் பயன்படுத்தாத அடிமைகளாய் ஆனதற்காக அந்த எளிய ஆத்மாக்களிடம் மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொள்வோம். 

ஈழப் படுகொலை மறந்து, சுதந்திர தினக் கொண்டாட்டம் என்பதை மனசாட்சியற்ற செயலாகவே நாம் உணர்கிறோம். தன் தாய்நாட்டின் சுதந்திர தினத்தைக்கூட துக்கத்துடன் நம்மைக் கொண்டாட வைத்த நமது பேய் மனம் கொண்ட ஆட்சியாளர்களைச் சபிப்போம். புற்று நோய் பரவட்டும்!

நம் தாய் நாட்டை சுதந்திர பூமியாக்கப் போராடிய இரு பெரும் தரப்புகளான காந்தியடிகளையும் சுபாஷ் சந்திரபோஸையும் நன்றியுடன் நினைவு கூர்வோம். 

எத்தனையோ பிரிவினைவாதங்கள் தொடர்ந்து ஓதப்பட்டாலும், வேற்றுமையில் ஒற்றுமை காணும் அடிப்படைப் பண்பை இழக்காமல் வீறு நடை போடுவோம். 

ஜெய் ஹிந்த்!

அனைவருக்கும் இனிய சுதந்திர தின நல்வாழ்த்துகள்!