காந்தி தான் இந்தியா.....இந்தியா தான் காந்தி!

’காந்தி ஜெயந்தி இப்படி அநியாயமாக ஞாயிற்றுக்கிழமை வந்திடுச்சே..அடுத்த வருசமாவது வேலை நாள்ல வரட்டும்’ என்ற வேண்டுதலுடன் காந்தி ஜெயந்தி சிறப்புப் பதிவைஆரம்பிப்போம்.

பள்ளியில் படிக்கும்போது சுதந்திரப்போராட்டம் பற்றிய பாடங்களைப் பார்த்துவிட்டு, எங்கள் ஊரில் இருந்த பெரியோர்களிடம் ‘நீங்களும் சொதந்திரத்துக்குப் போராடியிருக்கீங்களா?...வெள்ளைக்காரன் உங்களையும் அடிச்சிருக்கானா?” என்று கேட்டிருக்கிறேன். ‘சோத்துக்கே வழியைக் காணோம், இதுல சுதந்திரம் ஒரு கேடா?’ என்பதில் ஆரம்பித்து ‘வெள்ளைக்காரன் நல்லாத்தான ஆட்சி பண்ணான்..இவனுக தேவையில்லாம போராட்டம் பண்ணி அடி வாங்குனானுக’ என்பது வரை பலதரப்பட்ட பதில்களை சந்தித்திருக்கிறேன். இப்போது அதைப் பற்றித் தான் யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

நம் மக்களில் பெரும்பாலோனோர் ஏன் அப்படியிருந்தார்கள்? வறுமை மட்டுமே காரணமா? வறுமையையை விட அறியாமையே முக்கியக்காரணம் என்று தோன்றுகிறது. எங்கள் பகுதி ஒரு ஜமீனுக்கு உட்பட்டது. ஜமீன் ஆட்சிமுறை பற்றியும் நிறைய விசாரித்திருக்கிறேன். ‘ராசா ஏதாவது நல்லது பண்ணியிருக்காரா? பாதை, தண்ணி வசதி ஏற்படுத்தித் தந்திருக்கிறாரா?” என்பது போன்ற கேள்விகளுக்கு ‘ராசாகிட்டக் கேட்கலாம். விண்ணப்பிக்கலாம். அவர் மனசு வச்சுச் செஞ்சாச் சரி. இல்லேன்னா, நாமளே பண்ணிக்கிறது தான்’ என்பதே பதில்.

இந்தப் பதில்களுக்குப் பின்னே ஒளிந்திருப்பது தான் அப்போதைய யதார்த்த நிலை. ‘அரசு என்பது மக்களுக்குப் பாதுகாப்பு வழங்குவது. ஒரு பெரிய காவல்காரன். அதற்கு வரி கொடுப்பது நம் கடமை. அது சரியான முறையில் செலவளிக்கப்படும் என்பது நம்பிக்கை. அது அந்தப்புரத்தை அழகுபடுத்த செலவளிக்கப்பட்டாலும், எதிர்த்துக் கேள்வி கேட்கக்கூடாது. கேட்டால், ராஜத் துரோகம். நாம் வேலை பார்த்து, நாம் சாப்பிடுவோம்’ - இதுவே அப்போதைய மக்களின் மனநிலை.

அப்போதிருந்த அரசுகளும் ‘தன் நாடு’ என்பதைத் தாண்டி சிந்தித்ததேயில்லை. பூலித்தேவன் வெள்ளையருக்கெதிராகப் போரிட்டபோது, திருவாங்கூர் மன்னன் துணைக்கு வரவில்லை. கட்டபொம்மன் போரிட்டபோது, எட்டப்பன் துணைக்கு வரவில்லை. அது பொதுவான போர் என்ற புரிதலே இல்லை. அவர்களுக்குள் ஏற்கனவே எல்லைப்பிரச்சினைகள் இருந்தன. அதற்குப் பழிவாங்க, ஆங்கிலேயருக்குத் துணை போனார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை நாடு என்பது தனது ஆட்சிக்கு உட்பட்ட சிறு நிலப்பகுதி மட்டுமே. அவர்களுக்கு இந்தியா என்ற அகண்ட தேசம் பற்றி எந்தக் கருத்தும் இல்லை. காரணம், இந்தியாவே அப்போது இல்லை.

ஜனநாயகம் பற்றி ஏதுமறியாத விசுவாசமிக்க குடிமக்கள், தன் நிலப்பகுதியைக் காக்க அன்னியருக்கு ஆதரவளிக்கத் துணியும் மன்னர்கள் என்பதே அப்போதைய இந்திய தேச நிலைமை. அந்த சூழ்நிலையே வெள்ளையர் இந்தியாவை அடிமைப்படுத்த உதவியது. அப்போது இந்தியா முழுமைக்கும் பொதுவான விஷயம் என்றால் அது இந்து மதம் தான். இந்து மதம் நிறுவனப்படுத்தப்பட்ட மதமல்ல என்பதாலும், பழங்குடி நம்பிக்கைகளின் தொகுப்பு என்பதாலும், அது அரசியல்ரீதியாக மக்களை ஒருங்கிணைக்க முயலவில்லை.

அதனாலேயே 200 வருடங்களுக்கு மேல் இந்தியா ஆங்கிலேயரிடம் சலனமேயில்லாமல் அடிமைப்பட்டுக்கிடந்தது. ஒருங்கிணைந்த நிலப்பரப்பும், வரி வசூலை எளிமைப்படுத்த வேண்டிய அவசியமும் ’இந்தியா’ என்ற தேசத்தை ஆங்கிலேயர் கட்டியெழுப்ப தூண்டியது. அதன்பின் இந்தியா முழுமைக்குமான பொது விஷயங்களாக இந்து மதத்தை அடுத்து, ஆங்கிலேயரும் ஆனார்கள். 

ஆங்கிலேயர் பொருளாதாரக் காரணங்களுக்காக இந்த பரந்த நிலப்பரப்பை இணைத்திருந்தும், அரசியல்ரீதியாக மக்களைத் திரட்ட அது உதவவில்லை. மக்கள் பிளவுபட்டே கிடந்தார்கள். ஆரம்பக்காலங்களில் காங்கிரஸ் என்பது மேல்மட்ட படித்த கனவான்கள் கூடி சுதந்திரம் வாங்க ஆலோசிக்கும் அமைப்பாக மட்டுமே இருந்தது. மக்கள் எண்ணங்களில் உருவாகியிருக்காத இந்திய தேசத்திற்கு விடுதலை வாங்க, மக்களை கூவி அழைத்தார்கள். அது சிறு சலசலப்பை மட்டுமே ஏற்படுத்தியது. பெரிய அளவில் போராட்டங்கள் ஏதும் நடத்தப்படவில்லை. காரணம், போராட்டம் ஏதும் நடத்தி நம் மக்களுக்கு பழக்கம் ஏதும் இல்லை.

அந்தச் சூழ்நிலையிலேயே ஒரு ஒளி தோன்றியது. தென்னாப்பிரிக்காவில் வெற்றிகரமாக போராட்டத்தை நடத்திமுடித்துவிட்டு, இந்தியா வந்தது காந்தி எனும் காந்த ஒளி. 

இந்தியா வந்த காந்தி தேசம் முழுக்க சுற்றுப்பயணம் செய்தார். பலதரப்பட்ட மக்களுடன் கலந்துரையாடினார். முடிவில் அவர் கண்டுகொண்ட உண்மையே மேலே விவரிக்கப்பட்ட ‘ஜனநாயகம் பற்றிய புரிதல் அற்ற மக்களும், உருவாகியிராத இந்தியாவும். 

25 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக பல்வேறு பயணங்கள், பொதுக்கூட்டம், போராட்டங்கள் மூலம் இந்த மக்களை ஒன்றிணைத்து, ஒரே தேசமாக கட்டியெழுப்பினார் காந்தி. அப்படி மக்களின் மனங்கள் இணைக்கப்படாமல், அரசுரீதியாக அதிகார வர்க்கம் மட்டுமே இணைக்கப்பட்டிருந்தால், சுதந்திரத்திற்குப் பின் இந்தியா சிதறி இருக்கும். 

காந்தி இந்தியாவிற்கு என்ன செய்தார் என்ற கேள்விக்கு சரியான விடை காந்தி இந்தியா எனும் தேசத்தை உருவாக்கினார் என்பதே. மக்களே தேசம் என்ற அடிப்படைப் புரிதல் காந்தியிடம் இருந்தது. மக்கள் ஆதரவைப் பெறாத, மக்களிடம் வலுப்பெறாத ஒரு கருத்து நிலைக்காது என்பதை அவர் புரிந்து வைத்திருந்தார். எனவே தான் தொடர்ந்து இந்த மக்களிடம் பேசி ‘இந்தியா’ என்ற தேசத்தை அவர்கள் மனதில் விதைத்தார். இந்தியாவை இணைக்கும் மையச் சரடாக காந்தி ஆனார்.

சுதந்திரம் கொடுத்தபோது, ஆங்கிலேயர் இந்தியா துண்டு துண்டாகச் சிதறும் என்றே நம்பினர். ஆனால் அப்படிச் சிதறாமல் காத்தது காந்தியமே. அதனாலேயே பிரிவினை சக்திகளால் இன்றளவும் கடுமையாக வசை பாடப்படுகிறார் காந்தி. 

காந்தி என்ற தனிப்பெருங்கருணை வலுவாக இருக்கும்வரை, இந்த தேசம் சிதறிவிடாது என்பதாலேயே அன்னிய நாட்டுக் கைக்கூலிகளான பிரிவினை சக்திகள் காந்தி அளவிற்கு அவதூறுகளால் வசபாடப்பட்ட தலைவர் வேறு யாரும் இல்லை. சர்ச்சில்கூட இந்த அளவிற்கு வசை பாடப்பட்டதில்லை.

அதற்கான அடிப்படைக் காரணம் இந்த தேசத்தின் மையக் கருத்தோட்டமாக காந்தியம் இருப்பது தான். காந்தி என்ற பிம்பத்தை உடைப்பதே, தங்கள் நோக்கத்தை நிறைவேற்றும் என்ற நம்பிக்கையில் பல்வேறு அமைப்புகளின் நிதிஉதவியுடன் இந்த வசைபாடல் தொடர்ந்துகொண்டே இருக்கிறது. 

அவர்கள் சொல்வது இரண்டே விஷயங்களைத் தான், முதலாவது ‘இந்தியா ஒரு தேசமே அல்ல. ஒட்டுப் போட்ட துணி’. இரண்டாவது ‘காந்தி நல்ல தலைவரே அல்ல. அயோக்கியர்’. உண்மையில் இரண்டும் ஒரே கருத்தே! இந்தியாவிற்கு எதிரான எல்லா பிரிவினை சக்திகளின் முதல் டார்கெட் ‘காந்தி’ தான். எது ஒரு தேசத்தின் அடிநாதமோ, அதைச் சிதைப்பதே அவர்களின் குறிக்கோள்.

ஆனாலும் உண்மை வலுவானது. தாமதமாகவேனும் உண்மை தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொண்டே இருக்கிறது. அதுவே காந்தியையும் இந்தியாவையும் இன்று வரை காக்கின்றது, இனியும் காக்கும்!

போனஸ் :
சென்ற சுதந்திர தினத்தன்று எனது வலைப்பூவில் ஒரு சுதந்திரப் போராட்ட தியாகியின் டைரியில் இருந்து..என்ற பதிவு வெளியிடப்பட்டது தங்களுக்கு ஞாபகம் இருக்கலாம். அந்த டைரி விரிவான தகவல்களுடன் இங்கே கிடைக்கிறது : காந்தி ஆசிரமம் கிருஷ்ணன்