பள்ளிக்கூடம் போகலாமா?

நம்மூர்ல வீட்டை விட்டு வெளில இறங்குனாலே ப்ளே ஸ்கூல் தான்..தெரு தான் ப்ளே ஸ்கூல். தெருவுல போற வர்ற பெரியப்பன் - சித்தப்பன்கள் தான் வாத்தியார்கள். எது என்ன கலரு, எந்தக் கலர் எப்படின்னு விலாவரியா சொல்லிக்கொடுத்திருவாங்க..இங்க யாருக்கு டைம் இருக்கு? அதனால ஏறக்குறைய நம்மூரு மதிப்புக்கு மாசம் 5000 ரூபாய் கொடுத்து, ஒரு வீட்டுக்கு விளையாட அனுப்புறோம்..

 ஸ்கூலுக்கு போ-ன்னு நாங்க அவன்கிட்ட சொல்லும்முன்னாடியே, அவன் ‘நான் ஸ்கூலுக்குப் போகணும்’னு அடப்பிடிச்சு ஒரே அழுகை. ஏன்னா, எங்க பில்டிங்ல அவன் தான் சின்னப்பையன்.அவனோட தோஸ்த்துங்க எல்லாரும் ஸ்கூலுக்குப் போறதைப் பார்த்து, அவருக்கும் ஆசை வந்திடுச்சு.

ஸ்கூலுக்குப் போவணும்னு அவன் அழுதப்போ, எனக்கு பழைய நினைப்பெல்லாம் பீறிக்கிட்டு வந்திடுச்சு. நான் முதமுதலா ஸ்கூலுக்குப் போனதை நினைச்சுப் பார்த்தேன். வீட்டுல இருந்து ஸ்கூல் வரைக்கும் அம்மா ஒரு குச்சியால அடிச்சுக்கிட்டே கொண்டு போய் விட்டாங்க. நானும் எவ்வளவோ போராடிப்பார்த்தேன். ம்ஹூம்..ஒரு பிரயோஜனமும் இல்லை..தரதரன்னு இழுத்துட்டுப் போய், வாத்தியார் முன்னாடி நிப்பாட்டிட்டாங்க. அந்த ஆளைப் பார்த்ததும், நான் ஆஃப் ஆகிட்டேன்.

 நானாவது பரவாயில்லை..அழுதாலும் ஸ்கூலுக்குப் போயிட்டேன். என் அப்பா விஷயம் அதை விடவும் மோசம்..நல்லபிள்ளையா வீட்ல இருந்து கிளம்புவாராம். ஆனால் ஸ்கூலுகுப் போகாம, கண்மாய்-காடுன்னு சுத்திட்டு சாயந்திரமா வீட்டுக்கு வந்திடறது..அப்பப்போ பிடிபடறதும், ரெண்டு நாள் ஸ்கூலுக்கு சும்மா போயிட்டு, திரும்ப கட் அடிக்கிறதும் அவரோட வாடிக்கை ஆயிடுச்சாம். எங்க ஸ்கூல்ல அஞ்சாப்பு வரைக்கும் பரிட்சை கிடையாது. அதனால மூணாப்பு வரைக்கும் பாஸ் ஆகி(!) வந்துட்டாரு.

ஆனால் மூணாவது படிக்கும்போது, கட் அடிச்சுட்டு நொங்கு திங்கப்போன மனுசனை ஸ்கூல் போலீஸ் (இது என்னன்னு பின்னால சொல்றேன்..) விரட்டியிருக்கு. மனுசனை திங்கக்கூட விட மாட்டேங்கிறாங்களேன்னு கொஞ்சம் உணர்ச்சிவசப்பட்டு, ஸ்கூல் போலீஸ் மண்டையை சிலேட்டாலயே அடிச்சு உடைச்சுட்டாரு. அப்புறம், யாருமே அவரை ஸ்கூலுக்கு கூப்பிடலை.. அப்பேப்பட்ட வம்சத்துல வந்த பயபுள்ளை, ஸ்கூலுக்குப் போவணும்னு அழுதுட்டாம்யா..அதை நினைக்கும்போது, ரொம்பப் பெருமையா இருக்கு!!

 

ஸ்கூல் போலீஸ்:

எங்க கிராமத்திலேயே நான் படிச்ச ஸ்கூல் இருந்துச்சு. எங்க வாத்தியார்க எல்லாம் மக்களோட மக்களா சகஜமா பழகுவாங்க. ஒரு பையன் ஸ்கூல்ல ஜாயின் பண்றான்னா, அவன் ஃபேமிலி நிலைமைல இருந்து எல்லா விவரமும் வாத்திகளுக்கு அத்துப்படியா இருக்கும். பசங்க ஸ்கூலுக்கு வர்றது பெற்றோர் பொறுப்பு மட்டுமில்லை, ஆசிரியர்களுக்கும் அதுல பங்கு இருக்குன்னு நினைக்கிற நல்ல மனுசங்க அவங்க.

காலையில ஸ்கூல் ஆரம்பிச்சு அரை மணி நேரம் கழிச்சு நல்லாப் படிக்கிற/திட காத்திரமான பசங்களை ஊருக்குள்ள அனுப்புவாங்க. அவங்க வேலை, அன்னிக்கு லீவு போட்ட பசங்களை தேடிப் பிடிச்சு, ஸ்கூலுக்குக் கொண்டு வர்றது தான்..அந்த பசங்களுக்குத் தான் ஸ்கூல் போலீஸ்னு பட்டப்பேரு..(பன்னி பிடிக்கிற கூட்டம்னும் ஊர்ல சிலபேர் சொல்வாங்க!)

நான் நல்லாப் படிக்கிற பையன்கிறதாலயும், பார்க்கிறதுக்கு மாநிற ‘கருப்பு எம்.ஜி.ஆர்’ மாதிரி இருப்பேன்ங்கிறதாலயும் என்னையும் ஸ்கூல் போலீஸ் ஆக்கிட்டாங்க. (அதுல நைனாக்கு தனிப்பெருமை.) அன்னிக்கு யார் யார் லீவுங்கிற லிஸ்ட்டோட ஊருக்குள்ள போவோம். பெரும்பாலும் லீவு போட்டவங்க வயித்துவலின்னு தான் சொல்வாங்க. ஏன்னா காய்ச்சல்னு சொன்னா, தொட்டு கண்டுபிடிச்சிடுவோம்ல. வயித்துவலின்னாலும் டாக்டர் மாதிரி வயத்தை அமுக்கிப் பார்த்துட்டு ‘ஆமால்ல..கல்லு மாதிரில்ல இருக்கு..என்னத்தை முழுங்குனலே?’ என்று மிரட்டலாகக் கேட்டு விட்டு வருவோம்.

 ஸ்கூல் போலீஸாய் இருப்பதில் சிக்கல் என்னவென்றால், எப்போதும் கடமை-கண்ணியம்-கட்டுப்பாட்டுடன் நடந்துகொள்ள வேண்டும். அதற்கும் எப்போதாவது ஆபத்து வருவதுண்டு. எங்கள் சத்துணவு டீச்சர்க்கு பாடம் எடுக்கிற டீச்சராக ஆக வேண்டும் என்று ஆசை. அது முடியாமல் போனதால் அப்பப்போ நாலாங்கிளாஸ் பசங்களை உட்கார வைத்து ‘திருக்குறள்’ வகுப்பு எடுப்பார். அப்படி ஒருநாள் ‘ஒழுக்கம் விழுப்பன் தரலான்......”குறளை அவர் சொல்லிமுடிக்கவும், நான் கெக்கேபிக்கே என்று சிரிக்க ஆரம்பித்தேன். ஸ்கூல் போலீஸே கட்டுப்பாடு இழந்து சிரிக்கும்போது, மற்றவர்கள் சும்மா இருப்பார்களா? எல்லாப் பசங்களும் சிரிக்க, எனக்கு பட்டக்ஸ் பழுத்துவிட்டது. அதன்பின் டீச்சர் அந்தக் குறளை யாருக்குமே நடத்தியதில்லை என்பதை மிகுந்த வருத்ததுடன் சொல்லிக்கொள்கிறேன்.

பையன் முதல்நாள் போனதுக்கே இவ்ளோ ஃபீலிங்ஸ் வருதே..அப்போ இன்னும் நாளாக நாளாக என்னெல்லாம் வரப்போகுதோன்னு எனக்கே பயமா இருக்கு!!!